Ne tuhaf, o kadar az kendi başıma kalıyorum ki, yalnızlığımın farkına varıp tadını çıkartamadan zaman geçiyor. Kafamın içindeki gereksiz ayrıntıları uzaklaştırmaya çalışırken buluyorum kendimi.

Erkeklerimle dışarda yaptığımız keyifli bir kahvaltı sonrası şehrin orta yerinde ayrıldım onlardan. Bir deniz kıyısı buldum kendime. Deniz sesi, bulutlar, rüzgâr. İşte özlediğim gibi sereserpeyim.. Tekrarlıyorum içimden,işte sereserpeyim.. Kabul etmek istemiyor kafam. Karışıyorum.

Derin bir nefes alıyorum. Bırakmak istiyorum kendimi. Ama sımsıkı tutmaktan ne zamandır çözülmüyor parmaklarım.

İnsanlar, banklarda oturan aşıklar, falcılar, gemiler. Ortalarında garip bir yerdeyim. Dağıtıversem kendimi diyorum. Kilitlenmiş çekmecelerim. Bulamıyorum anahtarı ki açsam, çıkartsam ne varsa.

Sudan çıkmış balık misali. Hayır hayır, ne zamandır akvaryumda dururken okyanusa bırakılmış bir balık. Yüzeyim diyorum enginlere. Açılayım bu sığ sulardan. Korkuyorum...