Baharı Özleyenlere


 

İstanbul'un sonbaharını çok seviyorum. Ama bugün ilkbahar gibiydi. Önce bahçede papatya ile karşılaştım. Sonra balkonda bir  kelebek ziyaret etti :)

Dört mevsimi yaşamayı çok seviyorum. Mevsimlerin değişmesi benim için harika. Ve İstanbul öyle güzel bir konumda ki , her mevsimi (ilkbahar biraz sallantılı ama :D) keyifle yaşıyoruz. 

Kaçamak

Gezinti



Dün devre eşleri buluşması yaptık. Bir anda karar vermişler, beni de çağırdılar. Göya evde iş yapacaktım ama hemen kaçtım. 

Kapalı ve kasvetli havada kendi neşemizle aydınlandık, çok güzel oldu .

24 Kasım

 Babam okuldan döndüğünde beni karnına oturtur konuşurmuş saatlerce, hayatta olduğu sürece de bize bir şeyler öğretmekten hep keyif aldı. Annemden  insanın hiç sesini çıkartmadan da güçlü kuvvetli olup çizgisinden ödün vermeyeceğini öğrendim. Babaannem duaları öğretirdi. Hahahaha. Öyle hızlı konuşurdu ki duanın ilk cümlesini sakince söyledikten sonra gerisi makina tüfekten çıkmışçasına gelirdi. Hâlâ başından gerisini öğrenemediğim dualar var .. Anneannemden çevrendekilere ne kadar çok ikramdan bulunursan onların bereketiyle geri döndüğünü öğrendim. Teyzelerimden su böreği yapmayı öğrenseymişim ne güzel olacakmış. Annem ve kardeşlerinden kardeşliğin güzelliğini öğrendim. Duru bir ilişkiydi onlarınki. Amcam ve halam baktığınız zaman sert gözüken insanlardı. Onlardan bir insanın dış görünüşünden yüreğinin ne kadar sıcak olduğunun anlaşılmayabileceğini öğrendim. İlk öğretmenim , hem de komşumuz , Naime Öğretmendi. Defterime çiçekler yapardı. Sonra Sevgi Öğretmenim gelmişti. Bodrumundaki kitaplıkçocuk kitapları hâlâ masal gibi gözükür gözüme. Hayatta yolumun kesiştiği her insandan bir çok şey öğrenmişimdir. Yolumun kesişmediklerinden de kitaplarla öğrendim. Can öğrencilerine bir şey daha öğretmek için çabalayan uçuş öğretmeniydi. Aynur gençlerden umudunu kesmeyen onlara değer verildiklerini hissettiren bir lise öğretmeni. Sevgi okulun sadece dört işlemden oluşmadığını bilen çocuklarının ufkunu açan sınıf öğretmeni. Gamze'nin öğretmen olabilmek için sınava çalıştığı günler dün gibi aklımda, ne de güzel bir öğretmen oldu şimdi. Ayrıca bir çok öğretmen arkadaşım var , baktığımda yüzümü aydınlatan , çevrelerine ışık olan. Hepsinin isimlerini saymaya kalkarsam sayfalar yetmez. Çocuklarımın güzel öğretmenleri , canımdan çok sevdiklerimi emanet ettiğim, onları sevgiyle ve bilgiyle saran , hayatlarına dokunup güzelliklerine güzellik katan canım öğretmenlerim. Hepsinin günleri kutlu olsun. 

Bütün öğretmenlerin kutlamayı hak ettiklerini düşünmüyorum. Baş öğretmenim Atatürk ve  çocuklarımıza, gençlerimize bir şeyler vermek için elinden geleni yapan, onları kendi çocuklarıymış gibi seven, koruyan, kollayan, hayatlarında olumlu etki oluşturan tüm öğretmenlerimizim günü kutlu olsun.


Dün (Hahaha Aslında Bugün Olacaktı Ama Dün Becerip Yazmayı Bitiremeden Sızmışım)

Sabah yedide kalkıp biraz melankolik takıldım. 

Salonda yatan misafirim olduğundan pilatese katılamayacağımı söyledim. Ânında herkes katılamaz oldu ve başka güne alındı. Ay spordan kaytaramıyorum bile .

Geri dönüşümleri götürdüm .

Kahvaltı hazırladım.

O arada anneme yürüyüşe gelemeyeceğimi söyledim. Resmiye Teyze'nin paketi vardı, lahana toplayıp yollamış ona, kızından almamız gerekiyordu. Ben bakamayabilirim Kürşad'a söyle dedim.

Bilgehan'ın ilaçları vardı onlar için doktoruyla konuştum. Doktor reçete yazdı eczacıyla konuştum. Eczacı o ilaçtan yok dedi doktora geri döndüm. O başka ilaç yazdı eczacıya geri döndüm.

Ev işleri güya bitmişti ama şimdi de odunluk kavgası başlamış onun için aradılar. İlgilenemedim .

Can'la hastaneye gittik. Yedinci hastane bilmem kaçıncı doktor :D Elli beşinci yılda elli beş değişik yer derken hastaneleri kastetmemiştim diye söylendim ona :D

Teyzemin kızı aradı onunla konuştum.

Diğer kızını aradım, o da başka işlerden doktorlarda ,belinde sorun var. Hepimiz neden dökülüyoruz konuşması yaptık.

O arada Aynur balıkçıdan aradı hangi balığı alayım diye. Ay çok tatlıydı.

Nihayet doktor geldi , aklımızdaki soruları onunla konuştuk. Kocam cins olduğu için hastalığı da bi cins olacaktı tabi. Pek endermiş. Te Allam.

Tamam bu klinik çalışmaya katılalım dedik bir saat işlemler sürdü.

Çıkışta Antalya 'dan gelmiş olan arkadaşlarımızı aradık, onlarla istasyonda buluşmaya karar verdik.

Park yeri bulamayıp araba yıkamacıya bıraktığımız arabayı aldık. Taksiyle gidip dönsek daha ucuza gelecekmiş .

Evle konuşup ablama hazırlanmasını söyledik. Sabrileri aldık, eve geçtik. Restorana gittik.

Oradan çıkınca tabii ki gönderilenleri alalım diye annem kardeşime söylemediğinden hâlâ alınmadığını , o işin benim başıma kaldığını öğrenip arabayla alıp anneme teslim ettik.

Ablamı eve bırakıp arkadaşlarımızı kaldıkları yere götürdük. Ertesi günün plânı için uğraştık.

Boğazım ağrımaya başladı iyice.

Resmiye Teyze geçmiş olsun diye aradı. Bi ufak alıp bizde mangal yapsın , sen de paçanga böreği yap getir bişeyciği kalmaz dedi :D

Gündüz karar veremezken danışmak için aradığımız teyzemin oğlu Can'ı geri aradı, bir saat konuştular.

Arkadaşlarıma tam son durumu yazarken içlerinden birisi aradı ben de onunla kırk dakika konuşmuşum. Onun da annesi için koşturmaları devam ediyor.

Valla ben böyle trafik görmedim.

Pardon Can'ın yeğeni arayıp haftasonu gelelim mi dedi .

Halamın kızı ile sabah konuşmuştum, akşam da aramış ama bak ona dönmeyi unutmuşum.

Bu konuşmalar için de hep aradı duymamışım, aradım duymamış , döndüm ulaşamadım olduğundan gün boyu telefondaydım sanki.

Sabah çöp atarken komşum çiçek suluyordu, ben yokken çiçek bırakmış bana da.

Eve döndüğümde direk duşa girdim, hastanede her yere bulaşmışım gibi hissediyordum.

Akşam bizimkiler diziye takıldılar. Ben telefona.

Tam yatarken baktım regl olmuşum. Günlerdir gözümü açamamamın nedeni oymuş demek.

Kayıtlara geçsin hakim bey. Bu günün temposu beni bile aştı :D

55

Bizimkiler


Rakamları seviyorum. En son ellinci yaş gününde Can'a cümbür cemaat bir doğum günü hazırlamıştım. 55 i kaçırmam imkânsızdı. Bu özel gün ve özel yaşta tabii ki sevdiği yemekleri yapıp sevdiklerimizi bize çağırmam gerekiyordu. Aileler ve arkadaşlar ile bir yemekten daha çok insana iyi gelen bir aktivite yoktur bence.

Cancım. 

İlk doğum gününü birlikte kutladığımızds tanışalı iki buçuk ay olmuştu.  Bana mektup yazarken kullanman için kalem almıştım sana :D 22 yaşındaydın. (Allahım, Bilgehan 22 yaşında şu an ! ) 33 , 44 derken 55 olmuş. Dile kolay otuz üç sene. 66, 77, 88, 99 u da birlikte kutlayacağız. Ona göre ayağını denk al, hehehehe. 


Gözü Dönmüş Kitap Kurdu

Kitap



Pandemiden beri ilk defa kitap fuarına giden Metehan, bütün bunları sırtlayıp eve taşımış ya bravo valla.

John Verdon'ları bana almış. Hepsini dokuz yüz liraya saymışlar. Çoğu yerde indirim yaptılar öyle aldım dedi. 

Artık bu hevesle elimize biraz kitap alırız :)

Lalalala

İnstagramda viral olan dans videomu yayınlamamdan bu yana bir sene geçmiş.


Ne tuhaf değil mi ? 

Geçen sene bu zamanlar , olacaklardan habersiz sabah yürüyüşüme çıkmıştım.
Eve döndüğümde hazır üzerim derli topluyken bir gün önce çıkan şarkının dansının videosunu çekip de kahvaltı hazırlamaya öyle geçeyim demiştim. 

Dans ettiğim müzikleri de dansları da bilem yoktu çevremdekiler arasında. Ben öyle kendi kendime, bana iyi gelecek diye düşünerek başlamıştım.

Videoyu nasılsa çok çabuk çekmiştim. Mutfağa girmeden yayımlasam mı yayımlamasam mı diye öyle bakmıştım bir müddet. Dedim ya, bilen kimse de yok. Bir de challenge etiketi vardı, onu eklesem mi diye düşünmüştüm . Sonra amaaan beni kim görecek ki ekle gitsin diyerek eklemiştim etiketi. Hahaha. Meğer etiket seni görünür kılıyormuş. Danslar yeni çıktığında çok merak edilip izleniyormuş. Benim kadar hızlı yapan çok olmamış. Ve beyaz saçlarımla kpop dünyasında şaşkınlık uyandırıp dikkat çekecekmişim :D Müziğin ve dansın yaşı olması ne garip halbuki.

O videoyla bir çok gençle yolum kesişti. İşin ilginci bir şekilde instagramda görünür olunca başka videolarım da bir milyon üzerinde gösterim almaya başladı . Boynumdan kolyeyi çıkarıp attığım gençlikle ilgili yazı yazdığım video , üzerine merdivenden inerken artık kendimi mutlu eden kıyafetleri sadece giydiğimi anlattığım video milyon üzerinde gösterilince kendimle yaşıt bir çok kadınla da yolum kesişti.

Ama en şaşırdığım Seneca'nın kitabını okuduğum videonun çok izlenmesi oldu. Hahaha, oradan da beni takibe başlayan çok insan oldu ama sanırım bir müddet sonra tası tarağı toplayıp gidiyorlar :D

Olsun.

Benim gibi her telden çalan, deli dolu, güzel insanlarla birlikte paylaşmaya devam ediyorum ben.

Blogdan orada pek söz etmiyorum. Çünkü burası özel yerim. Buranın sakin , sessiz, kendi kendimize havası bana iyi geliyor. Zaten bloğu bizim için yazıyorum. 

Oradaki enerjiyi de ayrı seviyorum. Bana zorla instagram açtıran arkadaşlarıma da ayrı teşekkür etmeli .

Şimdi yürüyüşe çıkacağım. Dönüşte de dana videosu yayımlayacağım. Pek fazla izlenmiyor bu aralar danslarım ama ben açıp izlemeyi öyle seviyorum ki, kendim için dans etmeye devam ediyorum.

Hayat çok tuhaf. 

Birisi hasta olduğunda zaten bildiğin ve hep içinde yaşadığın gerçekliği görmezden gelemez hale geliyorsun. Kendini kaybetmemek için tutunacak bir şeylerin olması güzel. 



Buluşma


 17 yaşımdan beri birlikte olduğum canım okul arkadaşlarım. Eşlerimizin ve çocuklarımızın da çok iyi anlaşmaları başka güzel.

Dün akşam, iki günlüğüne Londra'dan gelen ilk göz ağrımız Zeynepimiz sayesinde buluşmuş olduk. 

Başımıza gelen bin türlü saçma şeyin arasında kendimizi vaha gibi attığımız bu buluşmaların değeri bambaşka. 


❤️

 


Ondan geliyor her günümüz başka baharsa

Ondandır, ufuklarda ne ürperme ne gam var

Kalbim, nefesim dursa, düşüncem sona varsa

Dünyayı unutsam da unutmam bir ATAm var.

Faruk Nafiz Çamlıbel 

❤️

Dün Akşam Tavuk Gibi Yatmışım

Can gidecek diye sabah beşte kalkacaktım ama yine alarmdan on beş dakika erken kalktım. Ona kahvaltı hazırladım. Yolcu ettim. Normalde gidip yatardım yeniden ama bu sefer hem ne olacağını merak ettiğimden hem de bir gece önce erken yattığımdan uyumadım. 

Kitap okudum, makinaya çamaşır attım. Bloğa yazı yazdım. Uzun zaman aradan sonra dans çalışayım diye kendimi zorla kaldırdım. 

Onun uçuşları kesildi. Nezle bile olsa kesilir zaten. 

Saat dokuza gelirken yürüşe gideyim bari dedim. Fazla yürümedim zira Bilgehan okula gidecekti. Dönüp ona tost pişirip yolcu ettim. 

Can oralarda bir sürü yere uğramaktan geri dönmeyince arkadaşımla kahvaltıya çıktım. İngiltere'den kısa süreliğine gelmişti, bir kere daha görmeden gitmesini istemedim.

Can geldiğinde birlikte test işlerini halletmek için yollara düştük. Bir hastanedeki örnekleri alıp diğer hastaneye taşıyacaktık topu topu ama trafik, park yeri sorunu falan derken tam doktora örnekleri götürdük o da başka yere götürmemizi söylemez mi ? İşte o aşamada bizim tepemizin tası attı. Madem kalsaydı ilk yerinde orada yaptırsaydık testleri diye doktora güvenimiz sarsılmış şekilde yeniden yola düştük. Geri mi götürsek dediği yere mi götürsek diye bocaladıktan sonra dediği yere gidelim , oradakileri sevmezsek vermeyiz dedik artık. Şu karar aşamaları sinir bozucu oluyor.

Neyse sonunda eve döndüğümüzde saat beşe geliyordu. 

Metehan'a tavuğu haşlamaya koymasını söylemiştim. Nezle olmuş, tavuk suyuna çorba gibisi yoktur nezleye. Acılı, limonlu şehriye çorbası yaptım. Tavuklu pilav yanına. Salata bile yapmayı başardım ki kendimi aşmışım orada. Normal şartlarda bir köşe yığılıp uyuyor olmam gerekiyordu.

O arada Can'ı arabada beklerken yaptığım siparişler geldi, yerlerine yerleşti. Yıkayıp astığım çamaşırlar toplandı. Yarısı tam yatarken aklıma geldi, son bir çabayla onları da katlayıp kaldırdım.

Saat dokuz kırktı en son, gerisini hatırlamıyorum yatmamla uyumuşum, gece hortlarım diyordum, sabah altıda uyandım .

Duolingo çalışıp, bloğa kitap yazısı yazıp , üzerine dans çalışma videosu bile çekmişim gün boyunca. 

Her gün böyle olsam sırtım yere gelmez benim .

Bugün hava güzel olursa beyazları yıkacayacağım. Yarın pazar günü, dolaptakileri düzenleyip yeni alışverişe yer açayım. Belki yarın ya da cuma günü kitap fuarına gitmeye ikna ederim Can'ı. Hoş kitap okuduğum da yok ya. 

Hepinize günaydın.



Kitap Salı 2024/ 5

Alıntı
Hâlâ pek kitap okuduğum söylenemez ama nelere bakmışım şuraya üşenmeden not edeyim diye geldim.


Matt Haıg'in Geceyarısı Kütüphanesi 'ni okuyup sevdiğimden İnsanlar'ı alır almaz okudum. İnsan olmak üzerine güzel bir kitaptı . 


#Sonradan kavrayacağım üzere, burası başka şeylerin içine sarılmış şeyler gezegeniydi. Ambalajların içine yiyecekler. Kıyafetlerin içinde bedenler. Gülüşlerin içinde hakaretler. Her şey başka şeylerin içine gizlenmişti.

#Dergiler burada çok popüler, oysa dergi okuyup da kendini iyi hisseden bir insana hiç rastlamadım. Hatta dergilerin başlıca amacının okurlarında aşağılık hissi yaratıp onlara bir şey satın almaya yönlendirmek olduğunu söyleyebilirim. Bunu başarıyorlar da. İnsanlar bir şey satın alıyor, sonra kendilerini daha kötü hissediyor ve bu yüzden başka ne satın alabileceklerini görmek için başka bir dergi satın alıyorlar. Kapitalizm dedikleri daimi ve mutsuz bir sarmal bu ve gerçekten çok popüler.

#Temel kural basitçe şu: dünyada aklı başında görmek istiyorsanız doğru yerde olmanız, doğru kıyafetleri giymeniz, doğru şeyleri söylemeniz ve doğru çimlere basmanız gerekiyor..

#Sanat da bu yüzden var. Kitapları, müziği tiyatroyu, resmi, heykeli, hepsini bunlar kendilerine, asıl kimliklerine dönen köprüler olsun diye icat etmişler.

#Yani artık tahmin edebileceğiniz gibi, her ne kadar bunu kabul etmeye yanaşmasalar da insanlar kazanmayı sevmiyordu aslında. Ya da şöyle bir on saniyeliğine kazanmayı seviyor, ama sonra yeniden kaybetmek istiyorlardı çünkü eğer kazanmaya devam ederlerse önünde sonunda başka şeyler üzerine, yaşam ve ölüm gibi şeyler üzerine düşünmek zorunda kalıyorlardı. İnsanların kazanmaktan daha hazzettiği bir şey daha varsa o da kaybetmekti, ama en azından o konuda bir şeyler yapılabiliyordu. Mutlak bir başarı söz konusu olduğunda ise yapılabilecek hiçbir şey kalmıyordu ve onunla baş etmek zordu

#Umut denen şey çoğunlukla anlamsızdı. Bir mantığı yoktu. Mantı olsaydı umut değil mantık denirdi zaten. Ayrıca çaba gerektiriyordu ve ben çaba göstermeye alışkın değildim. Geldiğim yerde hiçbir şey çaba gerektirmezdi. Geldiğim yerin olayı buydu tamamen çabasız bir varoluş.


Tatilde okudum Şeytanı Uyandırma'yı. John Verdon'la Aklından Bir Sayı Tut ile tanışmıştım. Onu severek okuyunca diğer kitaplarını da almaya karar verdim. Gerçi üçüncü kitabı almışım. Her kitap kendi içinde tam bir macera olsa da bir önceki kitaptan gelen travmalarını taşıyan David Gurney 'i görünce keşke sıralı alsaymışım dedim.


#Gurney'in uzun polislik kariyeri ona yalanların türlü türlü paketlendiğini, bazılarının süslü ambalaj kağıtlarına sarılarak bazılarınınsa daha özensiz biçimde sunulduğunu öğretmişti. Ama gerçekler daima çıplak ve sade olurdu. Yaşamın karmaşıklığına karşın gerçek hep basitti.

#Gurney belki de hayatında yüzüncü kez duyguların nasıl kendi mantıklarını meydana getirdiğini, öfkenin ne derece güçlü bir kararlılığa yol açtığını gözlemliyordu. Tutkularımızın bize en çok yoldan çıkarttığı anlarda her şeyi tüm açıklığıyla görebildiğimize ilişkin yargılarımıza bütünüyle inanıyor oluşumuz insan doğasının en büyük çelişkilerinden biriydi. .


Nihayet Tatlı Betüş'ü bitirmeyi başarınca bendeki annem kitaplarından birisini daha okuyayım dedim. Bir Filiz Vardı Orhan Kemal'in harika kalemiyle kitap gibi değil film gibi önümde belirdi. Kızların yaşadıkları içini darladı tabi ama bir taraftan da sapıklıkların her zaman olduğunu daha kötüleşmediğini fark etmemi sağladı. Şimdi ortalığa dökülüyor.





Bu kitabı henüz bitirmedim. Şu anda Lizbon'a Gece Treni'ni okuyorum. Pascal Mercier'in çok sevdiğim cümlelerini de kitabı bitirince paylaşayım. 

Sanki bir şey daha okumuşumdu gibi geliyordu ama sanırım bu kadarmış.


Son Durumlar

Güncel
Sabah beşe çeyrek kala uyandım. Can'a kahvaltı hazırladım. Erkenden uçuşu vardı ama ihtimal kesilecekti uçuşu. Onu yolcu ederken bir daha ne zaman uçuşa gider diye aklımdan geçti. Duygularım çığlık çığlığa ağlamakla, tamam bir şey yok, her şey güzel olacak arasından öyle hızlı değişiyor ki aklım başımdan gidebilir.

Can yaz başından beri öksürüyordu ve öksürük bir türlü azalmayınca onu zorla doktora gönderdim.

Her sene sağlık muayenesinden geçtiği için çok da büyük bir şey beklemiyorduk ama nasılsa bu illet ciğerlerini kendine ev bellemiş, her yerine yayılmış. 

Şimdi tedavi için ilaç testleri yapılacak. Onların sonucu üç hafta sürüyormuş. Uçuşları da kesildiğine göre kendimize bu üç haftayı tatil ilân edip tadını çıkartalım bari diye düşünmekteyim. 

Gidip biraz dans çalışayım. Ne zamandır yeni dans öğrenmedim. Annemle yürüyüşe çıkayım. Arkadaşımla buluşacaktım . Bilgehan okula gidecek, kahvaltısını hazırlamalı. Daha sırt çantamı açıp içindeki üç parçayı yerine yerleştirmedim.

Yapılacak işlere odaklanmak dışında bir şansımız yok sonuçta. Gerisi akar gider. Bize de kendimizin bir başka yüzünü daha keşfettiğimiz öyle bir hatıra olarak kalır.

Geçti geçti...

Not :Yorumları kapatmayacağım ama geçti geçti dışında bir şey yazmazsanız sevinirim. Bu konudan bir daha bahsetmeyeceğim, akşama silebilirim. Sadece  son günlerde yazdığım karmaşık yazılarla aklı karışanlara bilgi olsun dedim. 

Unuttuğum Şeyi Hatırladım

Bir şeyden daha bahsedecektim sanki demiştim ya , giderken yanında götürdüğüm çantamdan bahsedecektim.

İstanbul'da bahar havası vardı giderken, oldukça sıcaktı. Orası da eksi üç ile beş derece arası gibi gözüküyordu.

Tayt üzerine ince penye uzun kollu bir kazak üzerine kot gömlek giydim. Paltomu elime aldım. Ayağıma da sıcak tutan botlarımı geçirdim.

Çantama kalın pantolonumu , iki kalın boğazlı kazak, kısa kollu bir tişört (otel çok sıcak demişti Can) , şal, kuştüyü ince mont, şapka, eldiven , çorap attım. 

Yatarken tayt ve tişörtle yattım. Gezerken pantolonla gezdim. Eğer daha soğuk olsaydı pantolonu taytın üzerine geçirecek mont ile paltoyu da üst üste giyecektim ama gerekmedi. 


Kitabım ve bakım malzemelerimin olduğu çantamı da koyarak küçük sırt çantama her şeyi sığdırmış oldum. 

Başka hiçbir şeye de ihtiyacım olmadı :)


Ulan Batur 2

Gezinti

Eve döndüğümden beri yazamadım bir türlü yazının son kısmını hemen başlayayım.

Orhun Abideleri veya Tonyukuk Yazıtlarına gitmeyi istiyordum ama Orhun Vadisi altı buçuk saat mesafeseymiş. Ve götürecek araba gece dört gibi yola çıkarız dediğinde Can'a hiç cazip gelmedi haliyle :D Ertesi gün de sabah beşte kalkıp dönüş uçuşu yapacağından çok yorucu olacaktı. Tonyukuk daha yakındaydı, bir buçuk saatte gidiliyordu , bir se Cengizhan heykeli vardı o tarafta ama o yazıtlar kapalıymış, bekçisine göre bazen açtırıyoruz dedi adam. Bazen olasılığı gitme isteğimizi azalttı ve bir dahaki sefere erteledik. Yani ben erteledim :D Zaten çocuklarla gitmek daha anlamlı olacaktır. Mete ve Bilge 'nin gelmediği Orhun Yazıtları çok eksik kalacaktı benim için. 

O zaman dedim Can'a keşke o tura gitseydim demek yok bugün yürürken:D

Yürüyerek bir saat mesafede bir saray müzesi görmüştüm. Oraya gidelim dedik. Ama önce kahvaltı :D


Gayet tatmin edici bir kahvaltı standı vardı. Yalnız ilk gün milimetrik küp çeklinde doğranmıştı peynirler ikinci gün biraz daha insaflılardı. Bu arada yuer dışında yaptığım en mükellef kahvaltı Billund'daydı. Waffle makinası bile vardı. Ama kurutulmuş domates ile yok artık demiştim. Devasa bir açık büfeydi :D

Eh biz Ulan Batur'a geri dönelim.

Gidiş dönüş kocamı o kadar yürütemeyeceğimi bildiğimden giderken taksi tutarak gittik saraya. Resepsiyondaki çocuk kendi uygulamasından çağırdı bizim için. Yüz elli iki yüz lira gibi tutar herhalde demişti, doksan lira tuttu. 

Yalnız saray ve müzesinin kapalı olduğunu okuduğum halde bile bile gittik oraya. Şansımıza salı ve çarşamba günleri kapalıymış. Bilin bakalım kimler salı ve çarşamba oradaydı. Neyse, yine de gidelim diye ısrar ettim. Zira dışarıdan da olsa otantik bir bina görmek istiyordum etraftaki apartmanların dışında. Bir de o yakınlarda nehir gözüküyordu, belki daha hoş bir ortam görebiliriz diye hayal ettim.
 


Evet şehrin keşmekeşinin ortasında saray duruyordu.







Açın kapılarıııı dedik ama bizi duymadılar :D




Oradan yürüyerek Choijin Lama Temple Museum'a gittik. Buranın da büyük binası kapalıymışmama neyse diğer küçük kısımları gezebildik. Burası 1900 lerin başından kalma bir Budist tapınağı. 















Yılın ilk karına dokunmuş mutlu Handan. Bu arada hava gayet ılıktı. Sanırım beş on derece civarındaydı ve yumuşaktı. 




Burası da görüp bakalım istediğim nehir kıyısı :D  Pek hayalimdeki gibi değilmiş :D





Tapınağın hemen yanında güzel bir yer bulup öğle yemeğimizi yedik. Sakin ve huzurlu bir ortamdı, iyi geldi.



Geri döndüğümüzde otelin hemen yanındaki manastıra da sürükledim Can'ı. Burayı odamdan görüyorduk. Girebildik mi , hayır. Buraya da geç kalmışız. Neyse bahçesinde dolaştık. Ve bana göre en keyifli yerine girdik.







İşte böyle geçti iki gün. 

Ulan Batur deyince aklıma ilk korna sesleri gelecek. Bir de hem sağdan hem soldan direksyonlar. Ve fakat şunu da söylemeliyim ki onca keşmekeş ve trafiğe rağmen ışıksız yaya geçirlerinde arabalar durup yol verdiler . Gerçekten bu da çok şaşırtıcıydı.

Bizim gezdiğimiz yerlerde kaldırımlar genişti, temizdi. Çok ağaçlı bir şehir değil ama şehir dışında hiç ağaç yok, yine de ellerinden geleni yapmışlar diye düşündük. Olan ağaçlar da bütün yapraklarını döktüklerinden daha az algılamış da olabiliriz.

Paralarından (Mnt/ Tögrög veya tugrik) iki sıfır atınca yaklaşık olarak TL ye çevriliyor. 

Kırmızı et gerçekten ucuz. Yemeye Datça tatilden daha az para verip daha lezzetli ve doyurucu porsiyonlar aldık diyebilirim.

Her yer kore , japon restoranlarıyla dolu, Moğol restoranı bulamadık.

Sovyet komünist rejim havası var etrafa bakınca ama yeni binalar da ultra lüks apartmanlar.

Gezmek için bir çok müze var. 

Yazın gidip şehir dışındaki yurtları ziyaret etmek , anıtları gezmek güzel olur diye düşünüyorum.


Bu da son gece sürpriz kar videosu. Yatmadan son defa pencereden bakayım dediğimde önce havada toz uçuşuyor zannettim. Kar olduğunu fark edince bir saat onu seyrettim. 

Orta Asya'ya da gitmedim demem artık. İtalya'yı İspanya'yı görmedim ama Moğolistan kaçmaz :D

Sanki anlatacağım bir şeyler daha vardı da unutmuşum gibi bir hissiyat içindeyim ama neyse artık.

Şuraya da özet video bırakayım.


Daha ayrıntılı merak edenleri şu bloğa alabilirim.