31- Hangi sınırlayıcı inançlara sahibim ?

İnsanın yaşı ilerledikçe deneyimlerinden kazandığı bir önyargı oluyor. İşte o önyargılar da bizi sınırlayan inançlara dönüşüyor. Çocuklarda bu yok örneğin. Gençlikte de yok. Yaşayıp giderken yavaş yavaş kendimize güvenli ortam yaratacağız diye ördüğümüz ağların içine hapsolup sınırlanmaya başlıyoruz. Beni benden başka sınırlayan varsa ,onlara bu izni verdiğim için yine kendimi suçlarım. 

Koskocaman bir ay geride kaldı. Teşekkürler Özlem, sayende her güne keyifle yazdım. Üzerinde düşündüğüm değişik konular oldu. Gelecek ay da her gün yazmaya karar verdim. Bakalım başarabilecek miyim :)

30- İdeal günüm nasıl geçiyor.

Sağlıklı ve huzurlu olduğum her gün ideal gün :)

29- Hangi hobileri denemek isterdin ?

Bungee jumping yapmak istiyordum bir ara. Şimdi yapsam tüm kemiklerim birbirinin içine geçer herhalde .

Tenis oynamak isterdim. Gerçi tenis izlemeyi daha çok sevdiğimden tenis hakemi olmak çok eğlenceli olurdu diye düşünüyorum.

Atıklardan sanat eserleri çıkartanlara hayranım, öyle bir yeteneğim olsun isterdim.

Güya Can'la dans öğrenecektik. Belki o emekli olduktan sonra yaparız :)

Sörf yapmak da çok eğlenceli olsa gerek.

Ah, bir de bateri çalmak insana iyi gelir diye düşünüyorum. Hahaha, vur vur kafasına kafasına diye kendime gelirdim herhalde. 

 28- Beni üzen şeyler :

Çok çabuk sinirlendiğim için en yakınımdakileri kırdığımda üzülürüm. 

Ben birilerini sürekli arayıp sorarken, karşımdaki kişi beni hiç aramamışsa üzülürüm. 

Sürekli grup olarak buluştuğum arkadaşlarım benden habersiz buluştularsa üzülürüm. Genelde denk düşmüş olurlar ama ben öyle bir ortama denk düşersem ,meselâ, yanımızda olmayanı arar kulaklarını çınlattık falan derim.

Eskiden sevdiğim fincanlarım tabaklarım kırıldığında üzülürdüm. Ama artık o kadar umursamıyorum.

Ha, en çok da ağaç kesildiğinde üzülürüm. 

27- Bugünkü ruh halimi anlatan smiley-renk :

Şu an yapmam gereken hiçbir iş yok. Klima çalışıyor. Ben de koltukta uzanmış kahvaltı saatimin gelmesini bekliyorum.

Huzurlu bir beyaz gibiyim. 🧘

25- Şu an aklımda ne var ?

Hımm, oturduğun yerden kalk da ütünü yap artık, klima da takıldı, çalışıyor, artık bahanen kalmadı diye geçiriyorum aklımdan.

Bir yandan da karnım acıkmaya başladı, ne yesem diye düşünüyorum.

Öte yandan da bugün sporunu yapmadın, onu ne zaman yapacaksın, pilates mi yapacaksın, dans mı karar ver diye soruyorum.

Yarın dişçiye bizi Can götürse de demekteyim.

Kuaförden randevu alsam da manikür pedikür yaptırsam, cumartesi düğüne gideceğim, kokoş arkadaşlarım olacak orada, iyice salmış görünmiim başka bi düşünce.

Yazı yazmaya başlasan artık, ne güzel olur, ne tembelsin Handan o arada zaman zaman iğne batırıyor.

Bookstagram hesabımı kapatsam düşüncesi dolanıyor.

Can'ın yıllık izninde ne yapsak karar ver artık yankılanıyor. Eylülde bir haftası var, bu sene başından beri tek izni bu , biz napalım derken yine yatıp durmayalım. 

Annem tansiyonunu ölçüyor mu acaba, ona bir daha sormayı unutma diyor bir yanım.

İşte böyle.

Neyse ki tatildeyiz de Bilgehan düşünceleri pek yok. 

24- Kendimi nasıl şımartırım ?

Dışarıdan yemek sipariş ederek :D 

23- Nelere minnettarlık duyarım ?

Şu an esen rüzgâra minnettarlık duyuyorum :) Ağaç gölgelerine. Çiçeklerin kokularının ruhuma dokunuşuna. 

Ailem için minnettarım. Annem, babam, kardeşim, eşim, çocuklarım. Tüm sevdiklerim için. Arkadaşlarım için.

Bana birşeyler öğreten herkese minnettarım. 

Yaz sıcağında soğuk bir bardak su için, kış günü sıcacık çay için minnettarım. 

Sağlıklı olan bütün uzuvlarım için minnettarım. 

Lezzetli yiyecekler için minnettarım.

Huzur dolu her an için.

Okuduğum her kitabın yazarına minnettarım. Şarkılara minnettarım. Yeni ufuklar açan filmler için minnettarım.

Ve bu harika yurdu bize veren Atam için minnettarım. Sahip olduğum bütün güzellikler onun sayesinde.

Bütün bunlar için her gün şükrediyorum.

Yani o konsere de gittim ya, sanırım kendimi tebrik edebilirim.

Aslında hiç dinlemediğim biri kendisi. Bilgehan dediydi, abim seviyordu, şovları da güzel, gidelim mi diye. Önce boş ver dedim sonra hadi gidelim madem moduna geçtim. Can'a da aldık bilet. Bize göre abuk subuk bir yerdeydi konser, boş gün isteriz o güne , arabayla gider geliriz diye düşündüm. Tabii ki kocama boş gün gelmedi o Afrika'ya gitti bi gün önce :( 

Neyse sabah kalkıp sporumu yaptım. Diş doktoruna gidecektik annemle, erkenden yola çıktık çok sıcaklara kalmamak için. Bababa, sabah şişli akşam maslak , ne plânlar. 

Erken vardık oraya. Doktor benim tüm üst dişlerin kaplamalarını sökmeye karar verdi mi vakti olunca. Alt kısmı prova yapıp dönücem derken saatlerce orada kaldım mı ben. Bütün üst dudağım ve burnum uyuştu, o arada sökmeye çalışırken dilime vurdu, bayılacaktım neredeyse. Söktüydü , kalıp çıkarttıydı ( kusmamak için boğuşursun bir de kalıp alırken) falan derken saat iki buçukt ancak çıktık oradan. Metrobüsle dönelim dedim. Ay biz indikten sonra araç da bulamayıp o sıcakta yürüdük mü yarım saat. Saat olmuş neredeyse dört. Ben ağzıma bir şey koymamışım bir gün önce altıdan beri. Üst dudağımın uyuşukluğu geçmiş sızlıyor. Dilim sızlıyor. Kalçam sızlamıyor kemiğimi bıçakla yontuyorlar, öyle bir ağrı. Sıcaklık kırk derece. Bir gece önce manyak bir tip pencerenin altında abuk subuk dolanıp öksürüp hapşırdığı için düzgün de uyumamışım. Eve bir vardık ama nasıl vardık bilmiyorum. Bi de konsere gidicez. Ay konserine de kemanına da şovuna da modundayım.

Neyse biraz uzandım, eve çorba lahmacun sipariş verdim. Geldi. Hahaha. Geçici taktığı dişleri yapıştırmamış, hepsi düştü mü ben yemeğe çalışırken. Yutucam bişey değil. O açlıkla bir kâse çorba ve bir lahmacunu zorla yiyebildim.

Biraz uzandım. Ama uyuyamadım. Bir vitamin aldım. Saat yedide kalktık yeniden yollara düştük.

Konser alanına gitmek pek kolaydı. Bir minibüs, bir metrobüs, iki metro ve bir füniküler :D

Sonunda vardık. Vardık varmasına da dönüşü de düşünüyoruz kara kara. En son füniküler 11.05 te. O kaçarsa nasıl dönücez bi fikrimiz yok. Neyse elbet bir şekilde döneriz dedik.

Biletler o kadar pahalıydı ki konser alanının dörtte üçü boştu. Biz en ucuz biletlerden almıştık. Önlere kaydık. 

Konser güzeldi. Hem dans edip hem keman çalabilmesine hayran kaldık. İlk defa çaldığı şarkıların keyfini sürdük. 

Ve on buçukta bittiği için evimize de geldiğimiz yoldan döndük. Dönüşte kokoreç ve kelle paça keyfi yaptı bizimkiler. Ben dişlerim düşer diye oturdum :D

Öğle sıcağında yürüdüğümüz yolu bir posta da gece yarısı yürüyüp evimize döndük.

Ne gündü ama :D

Moda'ya diye gitmiştik kendimizi ne ara Burgazada'da bulduk bilemiyorum hakim bey :D

19- Kendimi sabote ettiğim olur mu ?

Olmaz :D Doğrusu ne demek olduğunu bile anlamadım kendini sabote etmenin :) Yapılması gerekenlerin ardına kendi isteklerimi attığım olur . Bunu da aşmaya çalışıyorum.

20- Ritüellerin var mı ?

Hımmm. 

Sabah ritüellerim var, el yüz yıkamak, dişlerimi fırçalamak, yüzüme güneş kremi sürüp masaj yapmak. 

Cadılar bayramı parti ritüelim var.

21 Aralık'ta ağaç süsleme ritüelim var .

Yine aralık ayında kart hazırlayıp postalama ritüelim var ama ptt sağ olsun hiçbir yerine gitmiyor.

Yılbaşı partisi ritüelim var .

Dünya Saati'nde ışıkları söndürüp mum ışığında oturma ritüelim var .

Dini bayramlarda annemde sabah kahvatısı, mezarüstü ziyareti ritüelim var.

Milli bayramlarda bayrak ütüleyip asma ritüelim var .

Hıdırellezde dilek dileme ritüelim var.

Bir de her yaz kışlık domates hazırlama ritüelim var :D

18-Kendimle ilgili on (bir) gerçek :

17- Kalbimi kazanmanın yolları:

Bir insan içtense, dürüstse, nazikse , iyiyse, pozifse,  hayatın komik tarafını görüp kahkaha atabiliyorsa,  karşısındakini dinliyorsa, yargılamıyor kabul ediyorsa kalbimi kazanır. Ha bir de temiz olmalı :D

16: Özlediğim biri :

Bu yaşa gelince insanın özledikleri çok oluyor. 

En başta babam. Dayılarım, amcam, anneannem, babaannem, teyzem, halam, sadece hatırlarımda yaşayan bir çok güzel insan.

Oğullarımın çocukluklarını bile özlüyorum ben :)

 15. Kaçabilseydim nereye gitmek isterdim:

Ah beni beni. Kaçabilseydim yollara düşmek istedim. Kendimi biliyorsam, yollara düştüğümde de evimi isterdim. Yalnız kalmak isterdim. Yalnız kaldıktan sonra da sevdiklerimi yanımda isterdim. Gençliğime kaçmak isterdim. Sonra bu yaşımın huzurunu isterdim. İnsanoğluna bu dünyada kaçacak yer yok bence. Cennet ya hepsine birden sahip olacağımız ya da hiçbirini istemeyeceğimiz huzurlu bir köşe olmalı.

Babası Amerika'da, ağabeyi Japonya'da, dayısı Ankara'da, Aynur Ablası İzmir'de, anneannesi diş tedavisinde, okul arkadaşlarının bir kısmı tatilde, bir kısmı okulda, biri ameliyat sonrası nekahat döneminde felan olunca ana oğul takılıyorduk ki , neyse bir arkadaş da katıldı yanımıza. Ağustos olduğunu zanneden bir temmuz günü japon yemekleri yemeye Taksim'e gittik. Gitmişken gezmese miydik ?

Taksim nüfusu %70 arap % 28 diğer milletler, %2 Türk'tü sanırsam, Türkçe konuşan birileri gördüğümde sarılasım geldi. 

Neyse biz konumuza dönelim .

İyi ki doğdun canım oğluşum.  Önünde duran ve durduğunu zannettiğin tüm engelleri aşıp hayalindeki gibi bir hayat yaşa, yaratıcılığın yükselsin, yaşama sevincin sarıp sarmalasın, üretkenliğin artsın, güzel insanlarla yolun kesişsin , nice harika yılların olsun :)

Youtube yaptı. Sağ olsun önüme ha bire Stray Kids videoları düşerken buna kayıtsız kalamadım. 

Ay anacım neler oluyormuş oralarda. Hafife aldığım için kendime kızdım biraz. İnanılmaz bir şov dünyası var. Benim ergenliğimde olsa kendimden geçerdim herhalde. Biz bi dergi çıkacak da , yabancı bi dergiden iki satır araklayıp bize haber yapacak da diye bekleyip duruyorduk. Şimdi her şey elinin altında :)

Ve fakat itiraf ediyorum ikinci bir grup dinlemeye cesaretim bu yok, bir tanesi yetti bana.

Şunların tatlılığına bakar mısınız ? Bir yandan insan üzülüyor daha minicikken ailelerinden ayrılmış bu endüstrinin içine düşmüşler. En büyükleri 26 yaşında , en küçükleri 22. 2018 den beri albüm çıkartıyorlar. Bir yandan da pırıl pırıl tipler, hedefleri büyük, çok çalışıyorlar .

Açıkçası öncelikle danslarına bayıldım. Şarkılarının arasında cidden insanı gaza getiren (tabe yarım yamalak ingilizce çoğu korece olduğunda ve hızlı gittiğinden alt yazıları bile takip edemiyor insan ama müzik yeter ) tam benlik şarkıları keşfettim. Videoları çok karmaşık gelmişti ama izlerken onları yapan yönetmene hayran olmadan geçemedim.

Meselâ şu video. God's Menu. Görüntülerin, geçişlerin, dansların mükemmelliğini geçtim, şarkının anlamına da aşırı uyumlu harika bir şey. Müzik sektöründeki yaptıkları şarkıları yemek yapmak fikriyle birleştirmişler. Videonun bir kısmı mutfakta ( yapım aşaması) , bir kısmı labaratuarda ( fikir aşaması) bir kısmı da yarışlarda ( rekabet kısmı) geçiyor. Dansları da yemek yapar gibi bu arada, tadına bakmalar , karıştırmalar, içine bir şeyler atmalar :)

Videoklipler çok karışık geldiğinde dans videolarını açtım. Ay her dansı yapasım geldi, keşke yirmili yaşlarımda olaydım dedim.

Asıl şaşırdığım ise bu çocukların canlı şovları oldu. Nasıl yani böyle dans edip bi de canlı mı dans ediyorlar ? Yok artık. Tabii ki plânda çalan bişiler de vardır (henüz o kadar ikna olmadım :) ama özellikle acayip şovlar ve yarışmalar var ki inanılmaz.

Şurdaki çalışmanın yoğunluğuna bakın. Yedinci dakikadaki kısmı izleyin meselâ. 

Harika sonucu da şurada, inanılmaz bir şov.

Şu yarışmada ise başka grubun bir şarkısına cover yapmışlar.(Evet şarkıları da kendileri yazıyorlarmış, kendileri miksleyip kendileri kaydediyorlarmış normalde )

Şarkının orjinalini de dinledim ama kesinlikle Stray Kids versiyonuna bayıldım. Hele en sonu beni benden aldı. Bunun da iki klibini koyacağım buraya. İlki görünen kısmı, ikincisi kamera arkası. Bir yandan sahnede oradan oraya koşturup sahneleri oluştururken bir yandan dans edip bir yandan şarkı söylemek , nasıl yaa diyor insan .

Çenem düşer , ben daha çok konuşurum bu konuda ama son üç şarkıyla bitireyim . İlki yine bir gösteriden. Diğer ikisi de grup üyelerinden bazılarının birleşip söyledikleri.

Bu arada Can bana , bunları da dinledin ya Handan diyor. E sanki önceden Tuti Mucize Guyem dinliyordum, Allah Allah, gayet de benlik şarkılar :D

Bu arada biasım (babababa neler öğrenmişim :D) Bang Chan , grubun lideri. Hem tipi çok tatlı hem de sesine bayıldım. Şabalak şey. 

Felix tam bir günışığı.  Kendisi melek görünüşlü sesi tanrıların sesi gibi diyordu birisi. Hahaha, çok haklı. 

Öf, terazi kişiliğim şimdi hepsi hakkında iki söz etmemi gerektirecek. Fotoğrafları a tıklarsanız tiplerin videolarına gideceksiniz. Sıkılan daalsın canlarım.

Gelelim Lee Know'a. Tam bir hınzır. Bi de siniri tepesinde ki sormayın :D

Ekibin en küçüğü I.N. şirinlik muskası ve sesinin tonu da çok özel bir ton bence.

Han bende küçük prens izlenimi yaratıyor. Grubun repçilerinden biri ama şarkı söylemesi de harika .

Hyunjin içlerinde en hırslı olanı bence. Dans mı en güzel o dans etmeli (ediyor da maymun), şarkı mı o söylemeli (konuşmasını düzeltmiş şarkı söyliycem diye ) . Normalde ses tonu falan benlik değil ama konserler Ne Sonim diye bağırmasına bayıldım bayıldım.

Gelelim Changbin'e. Rapla pek işim olmaz ama bu çocuk cidden çok iyi . Bir de aslan burcu olduğu bu kadar mı belli olur bir insanın, hahaha.

Son olarak da Seungmin. Ekibin ana vokali. Billur gibi sesi var. Benlik değil çok ama şarkıların arasında çok güzel tezat oluşturup renk katıyor.

Huh. Bu kadar da bahsedeceğimi hiç düşünmemiştim. Bir de koyduğum bütün müzik videolarını izlemeden kapatamayınca saatlerdir şunu yazıyorum. Kim napacaksa artık :D Olsun, bana iyi geldi. İçim sıkılıyordu akşam akşam. Bir şeyi sevince illâ buraya yazmam gerekiyor :)

Dur bi de kendilerinden bahsettikleri Fam şarkısını koyayım , sonra gideyim artık. Teker teker tüm grup üyelerini anlatıyorlar. Türkçe alt yazılısını buldum.

Dünyanın gündeminden uzaklaşıp bir şeyler üreten güzel insanlara odaklanmak çok iyi geliyor. Müzik zaten harika. Sanat ve spor iyi ki var. 

Sonradan Aklıma Gelen Not : Makyajları da çok güzel yav. 

Not2: Bu kadar yazdım, iki yorum yapan çıkar inşallah :D

 11. Kardeşim :

Babam bana yaptığı bir bestesinde "Oyuncağım, oyunum" diyordu. Kardeşim de benim oyuncağım, oyunumdu :) Çok istedim bir kardeşim olmasını. Hep de iyi ki istemişim dedim. Benim en büyük oğlum o :) Aramızda 7 yaş fark var. On beş yaşıma gelene kadar Handan dedi bana. 15 yaşımda bana abla de artık dediydim ne hikmetse. O da bir daha Handan demedi. Gerçi şimdi düşündüm de Handan diyen çok kişi var, abla demek ona özel :) Aslında bilgisayar oyunlarıyla haşır neşir olanlar bilir benim kardeşimi .İstanbul Kıyamet Vakti oyununu yapan ekipti. Uluslar arası bir çok commodor 64 demo yarışmalarına katıldı. Birinci oldular . Bir ara televizyonda program yapıyorlardı bu konuyla ilgili. Astronomdur kendisi. Babamın dehasını almıştır. Resim çizer. Ney çalar. Kafası matematiğe basar. Her şey bir kenara, canımın içidir. 

Valla çok iyi oldu :) 

Rejime başlamayı başardım yeniden.

Hööö dediğinizi duyar gibiyim :D

Şimdi şöyle anacım. Uzun zamandır kilo alma eğilimindeydim. Ara ara biraz dizginlemeyi başarıyordum ama en sonunda canıma tak ettiydi sürekli yememeye çalışmak. Ben, artık canım yemek istemesin istiyordum. (Tabi sağlıkla) 

Bu kitabı da o sırada buldum. 

Tam beni anlatıyordu. Denesem ne kaybederim ki dedim. Canın her istediğinde istediğin her şeyi ye diyordu. Sonunda doymayı başaracakmışım. Zira yaptığım her rejimle bedenimi kıtlık moduna sokuyormuşum ve bedenim yemek bulduğunda sürekli yiyerek depolama ihtiyacı istiyormuş.

Gecenin bi yarısı sabahın körü demeden her istediğimi yemeye başladım. Bu sırada 82 kilo civarlarındaydım. Yani kendi sağlık sınırım olan 78 kiloyu aşmıştım. Bedenim üzerini pek kaldırmıyor ama du bakalım nereye kadar gidecek. Bana kalsa yüzü aşacak, çatlayıp öleceğim sonunda.

Tostlar, kızarmış yağlı ballı ekmekler, makarnalar, pilavlar, cipsler, çikolatalar. Gittiğim restoranlarda sağlıklısını çekeceğim diye uğraşırken almadığım kızarmış şeyler. Patates kızartmaları. Akşamları meyve. (Çok sürmedi gerçi, zira onu beni rahatsız ediyo diye yemiyodum zaten :D )

Bir aydan sonra canım tost istemez oldu. Kendime sağlıklı bi kahvaltı hazırladım. Makarna pilav falan da cazip gelmedi o kadar. Sabah içtiğim kahveye şeker koymayı da sevmediğimi fark ettim. Şekersiz de sevmiyom gerçi :P

Bu arada 84 kiloya geldim. Vücudum saldı iyice. 

Kilonun ilk etkilediği yer burnum oluyor ilginç şekilde. Tıkanmaya başlıyor daha çok. 

Ve ağrılar başlıyor geceleri yatakta kendimi yerleştirecek yer bulamıyorum.

Neyse yine de haziran ortasına kadar geldim böyle . 

Bu arada dikkat ettiğim iki şey oldu.

Birincisi rejim yapmayınca pek amaçsız kaldım.

İkincisi karnım tok diye enerjim yüksek, bol hareketli falan olmuyormuşum. 

Yavaş yavaş kendimi zorlayarak hareketlerimi arttırmaya başladım. Yürüyüş yapamadığımdan dans etsem dedim. 

Akşamları yemeyi bıraktım.

Kendi kendime şu sözü verdim. Yemek zamanı sadece o sırada canım ne çekiyorsa onu yiyeceğim. İnanılmaz ama cips yemek yerine kuruyemiş yemeye çalışırken daha çok şey yiyordum. Şimdi cips paketim yanımda, canım çektiğinde alıp istediğim kadar yiyorum. Ve paket bir hafta bitmiyor. 

Bedenime dedim ki ne istersen yiyeceğiz. Sadece geceleri yemeyelim, sen de dinlen ben de dinleneyim. Ama kahvaltı zamanı, sana söz, önüne istediğin şeyi koyacağım.

Üç hafta falan oldu herhalde .

İki kilo kadar verdim. Ekmek yemek istersem yiyorum (pek istemiyorum), pilav makarna istersem yiyorum (hiç canım çekmedi), tatlı yiyorum (bayramda tabağımdaki baklavaları bitirememişim), sadece akşam sekiz deyince yemeyi kesip öğlen on ikiye kadar ( bu da hep olmuyor, bazen annemle daha erken kahvaltı edebiliyoruz) aç kalıyorum. Evde sağlıklı yemek varken hamburger ısmarladığım da oluyor. Dün akşam bir dürüm döner yedim, öyle çok doymuşum ki ağzıma başka bir şey atamadım. 

Yalnız bu aralar sık sık ağrı kesici ve her  akşam alerji hapı kullanıyorum, bunlar iştah keser mi bilemiyorum. Bütün başarı diye düşündüğüm şey yan etkiymiş meğer :D

Kilom eski haline döndüğünde ağrılar geçmemiş olursa kalçamı tekrar göstereceğim doktora. Bir de arkadaşımdan osteopat numarası alacağım, belki bir işe yarar. 

Şimdi kalkıp sabah sporumu yapayım. Cumadan beri her sabah pilates yapmayı başardım. Bakalım kaç gün daha devam edebileceğim.

En mutlu olduğum şey de yediğim için vicdan azabı çekmeyi bıraktım. Yerken mutlulukla ve tadını çıkartarak yiyorum. Öyle özlemişim ki bu duyguyu. 

 -Mutluluk hakkında:

Mutluluk hakkındaki düşüncelerimi en güzel özetleyen cümleyi paylaşayım.

"Gerçekten mutlu bir insanı ararsanız, onu ancak bir tekne yaparken, bir senfoni yazarken, oğlunu eğitirken, bahçesinde yıldız çiçekleri yetiştirirken ya da Gobi Çölü'nde dinozor yumurtası ararken bulursunuz. Onu kaloriferin altına kaçan yaka düğmesini arar gibi mutluluk ararken bulamazsınız"
W.Beran Wolfe

Şuraya kendisini zorlayıp her gün pilates yapmaya başladığı için gururlu ve mutlu Handan fotoğrafı koyalım, içine de bir şarkı saklayalım :)

 8-Müziğin Gücü:

Bununla ilgili de daha yeni yazı yazmıştım :)

Okumamış olanlar için hemencecik linkini bırakayım .

Okumuş olanlara da minik bir şarkı falı yapayım :)