Yarın, belki burada olmayacağım, belki burada olmayacaksın, belki sevmeyeceğim, belki sevmeyeceksin, belki yanyanayken uzak olacağız birbirimize. Yarın, belki özleyeceğiz delice belki unutacağız, belki yarın başkaları olacak hayatımızda. Yarın hep yarın olarak kalacak, kimse bulamayacak onu saklandığı köşesinden günü gelmeden. Elimizde yalnızca bugün var. Kullanabileceğimiz, değerlendirebileceğimiz, yaşayabileceğimiz. Sadece bugüne hükmümüz geçiyor. Belki bugün içinde yaşadığımız bazı şeyler ilerde umrumuzda bile olmayacak unutacağımız şeyler. Ama sevgi hiçbir zaman pişman olunmayacak, yaşamasaydım denilmeyecek birşey. Yarın uğruna feda edilmeyecek birşey. Bugün bulunan sevgiyi geri çevirmek şansı kaybetmek sadece. Bugünü değerlendiremeyen yarını da değerlendiremez. Ben yarın sevgimin bitmesinden korkuyorum. Sen başka şeylerden. O korkular bugünümüzü sonlandırmamalı. Sen ve ben milyonlarca defa toparlanırız, milyonlarca defa yeniden başlarız ama bugünün tek bir şansı var.

Ne yol ayrılığı, ne boyut ayrılığı değil asıl bitiş. Asıl bitiş içimizdeki sevginin tükenmesi olabilir. Ama bu an sevgimiz var ve birlikteyiz. Bırakalım devam etsin o zaman.

Beni terk edeceksen, o gün yüzüme bakıp beni artık sevmediğini düşünmelisin. Birbirimize vereceğimiz şeyler tükendiğinde, birlikte gülümsemelerimiz geri dönmemek üzere gittiğinde bitmeli herşey. "Acaba" lar kalmamalı içimizde. Öyle bir an olmalı ki geçmiş tüm güzelliği ile yerinde durmalı, gelecek kesin , pişmanlık olmadan baştan başlamalı. Ve dost olmalıyız yine de. Yani bugün için bitmeli. Yarın olabilecekler uğruna feda edilmemeli. Geleceği tahmin edip o belkilere "bugün" kurmak kahramanlık değil korkaklık. Bugünü yaşamaktan korkmak, yarını karşılamaktan korkmak. Yarınki sorunu çözmekten korkmak ki belki de o sorun yarın kendiliğinden yok olacak. Belki de bu korkular nice güzelliklerin yaşanmasını engelleyecek.

Tedbir, önlem, olması gereken şeyler belki ama gülümüz serada değil kırda özgürce, içinden geldiği gibi sere serpe yetişse daha güzel olmaz mı?

10 Şubat 1992