“Her şey “an“ meselesi. “Bir an” da oluyor bitiyor her şey. Aşklar, doğumlar, ölümler, bütün duygular, mutluluklar, üzüntüler, heyecanlar. Her şey, her şey an meselesi. Elimizi uzatsak
tutabilsek, yakalayabilsek o anı, geçtikten sonra ardından bakmak yerine yaşasak, “keşke” lerle doldurmasak şu yaşamı.
Birisi “Hoş bir anın bedelini ödemenin tek yolu tadını çıkartmaktır” demiş. Bu deli dolu ile tadını çıkartacak anlar yaratmaya ne dersin? Onları yakalamaya, tutmaya. Peşlerinden sürüklenmek yerine yan yana, elele koşmaya. Ne kadar süreceği, nerede biteceği önemli değil, zaman geçip de baktığında, tozlanmış eskilerin arasında parıldayan anlar, yani tatlı anılar yaşamaya ne dersin? Nefes almaya. Gerektiğinde göklere haykırmaya.
Ben “Martı” dan ne öğrendim biliyor musun? Bu dört duvar arasında durduğum anlarda, odamın gittikçe daralıp üzerime üzerime yürüdüğü zamanlarda, bir anda bulutların üzerine çıkabileceğimi. Bir anda deniz kıyısında dalgalarla ıslanabileceğimi. Bu gece kutuplarda buluşmaya ne dersin? Veya kutup yıldızında. Elimizde duman tüten sıcacık çaylarımız. Ateş saçan bakışlarımız. Ve kahkahalarımız. Ya da o koskocaman ormanına gelmeme ne dersin? Sık yapraklı, yukarı bakıldığında gökyüzünün görülmediği o ormanda saklambaç oynayalım mı? Elma dersem çık. Armut dersem… Çık. Erik dersem, muz dersem, çilek dersem, portakal dersem çık. İçimizdeki o sevinci çıkartmaya ne dersin?
Belki uzun belki kısa sürer bu beraberlik ama sesler hiç kaybolmazmış uzayda. Ve şarkımız sonsuza dek yankılanır dünyada. Bir avuç sonsuzluk yaşamaya ne dersin?
Diyorsun ya hep yollarımız ayrı diye. Kesiştiği o köşe başına neden kırmızı bir gül dikmeyelim? Kokusu yıllar ötesine ulaşsın. Rengi hep göz alsın.
5 Ekim 1991