Bazen tünel hiç bitmeyecek gibi gözükür gözüme. Arada bir iki titrek ışık olsa da karanlık, hep karanlık. Gömüldüm derim artık, çıkış yok buradan. Kalakalırım.
İçimden bir ses der ki "Sadece yürümeye devam et, kaybedecek birşeyin yok nasılsa. Bir şarkı söyle kendine eşlik edecek." Dudakların kıpırdar ama sesim çıkmaz önce. Sesizliğin sebebini anlarım, susmuşum kim bilir ne kadar zaman önce. "Haydi, söyle" Adımlarım güçlükle ilerlerken, dudaklarımdan bir fısıltı çıkar önce. Sesim yükseldikçe adımlarım da hızlanır, giderim bir müddet öyle.
Sonra "Gözünü aç" der o ses. Anlam veremem buna. "Aç gözünü" Ne zaman kapatmışım ki gözlerimi ben? Kırpıştırırım bir iki. Aralanır hafiften. Işık gözlerimi alır birden.