Gün doğumları izledim. Daha da çok gün batımları izledim. Mutfağımın penceresinden ne zaman bir kızıllık görsem tadını çıkarttım durup.

Çocuklarıma bol bol sarıldım, öptüm, onlarla sohbet ettim. Kızıp bağırmadım mı hiç, oooo hem de ne çok, ama sevdiğimi de söyledim bol bol, yaptıkları güzel şeyleri takdir de ettim. Seslerini dinleyip mutlu oldum, gece uyurken izledim.

Ağaçları, kuşları, bulutları seyrettim bol bol. Sanki bir tablo seyredermiş gibi dolaştım hayatın içinde.

Her nefeste şükrettim bize verilmiş bütün güzelliklere.

Sevdiklerime zaman ayırdım. Misafir ağırladım çokça, ben gittim yanlarına. Bayramdı, tatildi, doğumgünüydu, her türlü fırsatı kullandım :-)

Evimin keyfini sürdüm. Koltuğa uzanıp kitabımı okudum, balkona çıktım, herkesi işe, okula yolcu edip sessizliğin tadını çıkarttım.

Güzel şeyler düşündüm. Beynim fazla mesai yapıp negatife kaydığında, mutlu edecek plânlara daldım, yollara attım kendimi ya da. Veya puzzle yaydım masanın üzerine .

Her bir bahaneyle kutlama yaptım. Kitap gecesinden cadılar bayramına, doğumgünü hazırlıklarından yılbaşına , her fırsatta ailece küçük eğlenceler düzenledim. Birlikte birşeyler yapmanın tadını çıkarttım.

Beni gülümseten ne varsa fotoğrafını çektim.

Yepyeni yerler gördüm, uzun zamandır gitmediklerime gittim. Yollar sadece aracı olmadı , onlar da maceraydı başlı başına.

Hayat hızla akarken cebime doldurdum aralardan güzel anları.

Kâh Can'la balkonda çay içmek, kâh annemle Kadıköy'de birşeyler yemek, kâh bir akşam çalan kapıda Kürşad'la  Aynur'u görmek, kâh telefondan sevdik bir ses işitmek. Çok sıradan görünen, varlıklarına çoğunlukla dikkat edilmeyen ama asıl mutluluk kaynağı olan nice zaman dilimlerini biriktirdim.

Derin derin nefes aldım, omuzlarımı dikleştirdim, aynadan kendime gülümsedim.

Başka ne ister ki bir insan hayattan?