İki çocuklu bir aile olarak hâlâ üşenmeden yollara çıktığımız için mutluyum.

Dört seneden sonra Ankara'yı gördüm. Yine kayboldum. İçinde deniz olmayınca yön kavramım gelişmiyor benim.

Tabi Ankara'ya gidip de neredeyse kapı komşusu çıkacağım Cim'i görmemek olmazdı. Küçük bir kaçamak yaptık. Fotoğraf da çekmiştik ama garson beni soluk çekmekte inat ettiği için ne yazık ki yayınlayamayacağım şimdi :)

İstanbul yolu üzerinde Düzce'ye uğradık. Hımm, soframız hazır bizi bekliyordu. Soba başında köy keyfi yaptık.

İstanbul, kaprisli İstanbul, kendisine en son geldik diye mi nedir, bizi süründürdü trafikte. Ama nihayet evdeyiz.

Zamanda yolculuk yapmak gibi birşey baba evine gelmek. Ne güzel.