Temmuzdu aylardan ihtimal. Tiffany ile denize gitmeye karar vermiştik. Herhalde ilk defa yapıyorduk bunu.

Sabah 7:00 de kalktığımda İstanbul ağlıyordu. Hem de ne ağlama , gök gürlüyor, şimşek çakıyor. Telefonlaştık iki arkadaş "Gidiyor muyuz? Gidiyoruz."

İçimde mayo elimde şemsiye yola çıktım. Otobüse bineceğim cadde sular altındaydı. İleriden otobüs geliyor, ayağımda spor ayakkabılar. Hemen onları çıkartıp elime aldım. Bir elimde deniz çantası, bir elimde şemsiye ve ayakkabılar otobüse binerken içerdekiler inanamaz gözlerle bakıyorlardı.

Ada vapuru çok sakindi haliyle. Biz üst arka açıkta koltuklara yayılıp çayla kahvaltımızı yaparken yağmuru seyrettik. "Denizde de yağmur çok güzel olmuyor azizim toprak kokusu yok" gibi muhabbetlerle Büyükada'ya vardık. Yağmur durduysa da denize girecek ortam yoktu tabi. Dolaştık, sıkıldık, canımız Ortaköy'e gitmek istedi, Kabataş'a ilk vapura bindik. Oradan Ortaköy'e keyifli bir yürüyüş. Tam Ortaköy'e girerken bardaktan boşanırcasına bir yağmura yakalandık yine. Şemsiye falan bir işe yaramadı, bir kafeye kendimizi attığımızda iliklerimize kadar ıslanmıştık. Ama işimiz kolaydı. Islak kıyafetleri çıkartıp astık, mayo üzerine havluları aldık, çay ısmarladık, halimize kahkahalarla güldük ardından.

İşte böyle bir gündü. O gün denize girsek sıradan bir gün olacaktı belki. Ya da yağmur yağdı diye sinirlenip evimizde otursaydık bu kadar eğlenceyi kaçıracaktık.

Seni seviyorum Zu. İyi ki doğdun, iyi ki arkadaşımsın, iyi ki yağmur yağıyor diye kaçmıyorsun hayattan.

Nice mutlu yıllara.