Sarı ikiye katlanmış bir müsvedde kâğıdının bir yüzünde yazan:

Handancığım;
Sana bu mektubu karışık bir ortamdan yazıyorum.. Tencerede et pişmeye çalışıyor. 2- Barbunya fasulyesi pişecek.. Makinaya bulaşıklar yerleştirilecek.. (cek.. cak..) Vakit de çok çabuk geçiyor..

Hem gazete masuscuktan yazmış sinema haberlerini, yarın başlıyormuş. Başka zaman gideriz. N’olur. N’olur. N’olur.. (Bu aspiratörün sesi de)

Yemeğin hazır. Sana çay demlim mi?

Satırlarıma burada istemeyerek son verirken evvelâ mahsusen selâm eder, yanaklarından öperim.

Seni ebediyen seveceğim.

Annen.

25.03.1994

Arka tarafı:

Sevgili anneciğim…

Mektubunu aldım. Pek bi sevindim desem yalan olur. Galiba beni ekiyorsun. Bir genç kızın duygularıyla oynuyorsun.(Bu Nesli’nin de bir soru çözebildiği yok. Bir an evvel bitirse diye gözünün içine bakıyorum.. Yok..)

Valla çaya hayır demem canımcım. Belki kırılan umutlarımı sıcacık çayla tamir edebilirim. Bu arada barbunya mı demiştin?

Neyse canım anneciğim. Yine de seni seviyorum. (Çoooooooooooook) (Bi Dakka şu kız bana bişi soruyor) (Hah, tamam geldim.) Kendine iyi bak canım…Ben hep arkanda(Sağında, solunda, önünde)yım Bay bay.

Biricik kızın.

Güzel annem benim. Senin gibi bir annem olduğu için çok şanslıyım. Bir anda 13 sene öncesinden yanıbaşıma geldin. (Bu arada mektubun tarihine dikkat ettin mi? O mektuptan tam 5 sene sonra anne oldum ben de:) Seni seviyorum. Dur arayıp da söyleyeyim.

Not : Dün her bulduğumu giyip denemekten işim zor bitmişti bugün de her bulduğumu okumaktan bitmiyor:)