Sanırım en sinir bozucu duygu bu. Dün akşamdan beri nefes alırken ciğerim yanıyor gibi. Ateşim 37 lerde ve sabah sporumu yapıp bir dakika nefesimi tutabiliyorum. Yine de ciğerlerimi hissetmekteyim.

Ailece evden çıktığımız yok. Sabahları yürüyüşe gidiyordum, onu da kestim. Zaten bu virüs işleri çıktığından beri herkese karşı ultra dikkatli olup,  virüs bulaştırmama moduna girdiğimden (Malum evdeki sürekli uluslararası uçan birinden dolayı  virüs alma diye olasılığımız hep var, ondan pek dikkatliydim),  öksürüğüm aksırığım da olmadığından içim rahat. Tek derdim annem. Zira geçen gün çarpıntısı tutunca mecburen yaklaşıp tansiyonunu,  nabzını ölçüp durdum üç saat.

Neyse şu anda yapabileceğim bir şey yok. Ellerim köseleye döndü zaten :)

Yalnız Can gerçekten evde duramıyor. Adam sürekli şuraya gitsek,  arabayla dolansak ,  şunu mu yapsak,  nasıl geçer bu on beş gün modunda. Bakın benim adım gezentiye çıkmış, evimde mutlu mesut oturuyorum, kimin yerinde duramadığı belli oldu. Emekli olduğunda bir karavan almak farz oldu bence. Hatta söyleyeyim de şimdiden araştırmaya başlasın. Zira tek hobisi alış veriş yapmak. Eh televizyondu, çocukların bozuk telefonlarıydı hepsini yeni almıştı, bi boşluğa düştü haliyle :D

Dün akşam Altered Carbon 'u bitirdik. İlk sezonu su gibi akmıştı, ikinci sezonun başında biraz içime fenalıklar geldi ama neyse son bölümler iyiydi.

Şu an balkonda oturup güneş banyosu yapıyorum. Güneş çıkınca sıcacık oluyor, bulut arkasına girer girmez on derece düşüyor sıcaklık. Kalın yelek giydim. Güya Can'la çıkmıştık ama duramadı on beş dakikadan başka.

Bugün kadınbudu köfte pişirmeyi düşünüyorum. Bakiim kıymam açılmış mı.

Ya da birazdan bakarım, şu köşede biraz daha oturayım kuşları izleyerek.