Regl öncesi depresyon yaşadığımı fark ettiğimde kırk yaşıma gelmiştim sanırım.

He canım biraz geç algılarım :D

Hahah, düzensiz olunca bağdaştırıp da ne olduğunu anlayamamışım. Çocuklardan sonra anca biraz düzene girdi benimki. Eh o zaman da bişey anlayacak halim yoktu takdir edersiniz ki.

Her ay, hayatın manasız, herşeyin anlamsız, yaşamanın keyifsiz olduğunu düşündüğüm bir zaman dilimi.

Neden olduğunu anladıktan sonra da işim kolaylaşmadı tabi.

Derin nefesler alıp, bol dua edip, geçecek bu sadece biyolojik bir şey diyerek idare etmeye çalıştım sadece. Hele o dönemde bir de işim varsa. Ağlamak isteyip kaskatı kesilip nefes almaya çalışırken biyolojik miyolojik birşey ifade etmiyor tabi.

Derken regl oluyorum ve dadam. Daha ilk dakikasında kuşlar çiçekler böcekler,  hayat çok güzel, tral lal lal la.

Dolayısıyla ben hiç regl olduğum için mutsuz olmadım. O kurtuluş anıydı. Ağrısı, sızısı hiç umrumda değildi.

Bir hafta,  üç beş gün idare etmeye çalışıyordum da bu aralar bu depresif haller hiç gitmiyor bende.

Menopoz belirtileri olabilir diye düşünüyorum.  Yaşıtlarımın çoğunun çoktan olduğu göz önüne alınırsa doğal bir şey ama. Bu hiç hoş değil.

Kendime yabancılaşmış, aksi, sevimsiz ve hiçbir şeyden keyif almayan bir tipe dönmek beklediğim bir şey değildi. Mücadele etmekten yoruldum, kendimi bıraksam daha da tepe taklak gidiyorum.  Sevdiğim şeylerle ilgileneyim diyorum,  hiçbir şey istemiyor canım.

Neyse,  şimdi kalkıp şu ütüyü bitireyim. Sonra pazara gitmeli. Sonra kumpir pişiririm belki. Evi de süpürmeli. Sonra oğlanların odasının dağınıklığıyla ilgilenirsem bir günü daha atlatabilirim.

Yarına Allah kerim.

Kadın olmak pek kolay değil. Ayakları üzerinde durmaya çalışan, yıkılmayan, pes etmeyen, her türlü haksızlığa göğüs geren,  hem narin hem güçlü bütün kadınlara bu çiçekler benden hediye.