Alış veriş yapmamıştım, kahvaltılık hazırlamamıştım, yanımızda götürecek şeyimiz yoktu , hep böyle yapıyor, son dakika gidelim mi diyerek gitmemeyi sağlama bağlıyordu diye Can'a sıralıyordum ki sorunun o değil kendim olduğumu anladım. Kamp kamp deyip duruyorum ama iş yapmaya gelince bir tembellik bir isteksizlik. Oysa biliyorum gittiğimde kesinlikle çok mutlu olacağım. "Hadi gidelim"dedim.

Bir gün önce Kürşad'ın mangal partisinden arttığı için bize getirdiği kasap köftesini ve buzdolabındaki bir kaç kalan şeyi attım çantaya, deniz çantasını kaptım, kitabım, fotoğraf makinem, yedek kıyafet. On beş dakika sonra hazırdım.

Yarım saat sonra da yola çıktık. Zaten geldiğimiz kamp yerinde kafeterya vardı, eksikleri oradan alabilirdik. İstanbul'da en sevdiğimiz kamp yerine geldiğimizde saat üç gibiydi.

Yine bir aksaklık oldu tabi, karavanın öndeki klavuz tekerinin takıldığı yer yalama olduğundan yerine takamadık o tekeri. Napalım, biz de ayırmadan arabadan yerleştirdik bir köşeye. Her zamanki yerimize kurulduk. İki çadırdaki komşularımız dışında kimse yoktu, onlar da akşam bize iyi tatiller diyerek gittiler. Çok seviyorum kampçıların birbirlerine karşı yakın ve nazik hallerini. Bir sorunun olsa hemen koşarlar yardıma. Biz biraz yabani olduğumuzdan pek kamp arkadaşımız yok konuştuğumuz ama genel itibariyle hiç sorun yaşamadık birileriyle.

Şu an sabahın ilk saatleri. Hafiften güneş çıkmaya başlayınca gözümü açtım, yeniden dönüp uyuyacaktım ki napıyorsun Handan diyerek kalktım yataktan. Kendime bir neskafe hazırladım. Kitabımı, defterimi, kahvemi ve polar şalımı alıp kapının önüne çıktım. 

Güneş tam karşımdan doğuyor, rüzgâr bayağı serin esiyor (gece polar kalın uyku tulumuna sarılıp yattık düşünün artık ), dalgaların sesi kuş sesine karışıyor, onun dışında çıt yok. Pırıl pırıl , tertemiz bir sabah. Tek başınalığımın ve dünyanın tadını çıkartıyorum.