Bir sabah erkenden kalkmama gerek yok, onda da hortluyorum. Hayır dinç bir şekilde kalksam amenna, ne uyuyabiliyorum ne uyanabiliyorum. Arafta.

Dişim apse yapmış. İçeriden apse yaoan dişi de ilk defa görüyorum. Dilimi oynattıkça acıyor meret.

Bu aralar yine depresif hallerimdeyim. Oysa buz pateni izleyip kitabımı okuyorum, insan daha ne ister. Tek başıma bir hafta tatile gidip,  tek başımalığımdan sıkılıp dönmek istiyorum sanırım. Kendimi karavana mı kapatsam bir kaç gün acaba,  ne güzel olur. Telefonu falan da evde bırakayım,  kitaplarım, defterlerim ve ben. 

Çekmece dökme işini bu haftalık bıraktım. Pazartesi beklenmedik yatıya misafirim gelince koştur koştur evi düzelttiydim, biraz onun tadını çıkarttım. Sonra da bu berbat havalarda gece kalanların çarşaflarını nevresimlerini yıkayıp kurutmaya çalıştım. Neyse dün güneşli ve rüzgârlıydı da kalın örtüleri kurutabildim.

Pasaportumuzu yenileme işlemlerine giriştik. Aslında nisanda bitiyor süresi ama Can'ın vize almak için ihtiyacı var. Biz de o gelmeden alamıyoruz kendimizinkini, bari hazır giderken peşine takılalım dedik.

Dikkat dağınıklığından muzdarip birisinin podcastlerini dinliyorum bu aralar. Teşhisinden yedi yıl sonra olayı kavramaya başlamanın utancı mı mutluluğu mu olsun bilmiyorum.  Bunca zaman hep obsesifliği öne almıştım (hoş onu da uzun uzun araştırmamıştım ya)  ama dikkat dağınıklığı bizim asıl sıkıntımızmış. Bu konuyla ilgili uzun uzun anlatacağım bir ara. Ve fakat anlamaya başlamak işi kolaylaştırmıyor, tepemin tasının atmasını engellemiyor, sadece sinirleneceğim şey kişi değil hastalık. Bir de bunu evdekilere anlatabilsem. 

Leyla Navaro'nun Gerçekten Beni Duyuyor musun diye bir kitabı var, herkes alıp tekrar tekrar okumalı. Hatta bloğun ilk yıllarında buraya yazmıştım içinden bir yeri. Dur bulayım da linki ekleyeyim. İşte şuradaymış. Birileri bize derdini anlatırken hemen kendimizinkini ortaya atmamız, bizim başa çıktığımızla karşılaştırmak ne bileyim iyi niyetle de olsa derdi hafifletmek adına önemsiz göstermek falan karşımızdakşne yardım etmiyor onu yalnızlaştırıyor. Anlatmaktan vazgeçmesine, anlatamamanın verdiği ağırlığı taşımasına neden oluyor.

Ay neyse, sonra anlatacağım demiştim bodoslama daldım. Sonra kafamı toparlayıp anlatırım ama siz şu kitabı bulup okuyun lütfen.

Kitap demişken yılın dördüncü kitabına başladım.Köpeğin Gördüğü. Malcolm Gladwell isimli bir adamın bir yerde yazdığu yazılardan derlenmiş. İlk yazıda bırakmaya karar vermiştim, öyle dağınık gidiyor ki kimden bahsettiğini anlamak için dönüp dönüp tekrar okumak zorunda kaldım. Ama biraz daha şans verdim. İlginç konulardan, pazarlama stratejilerinden bahsediyor. Hardalın değişik modelini pazatlamak için neler yapıldığu, ketçapın içeriği, iki farklı saç boyası markasının farklı reklamlarının sosyal mesajları,  sokak satıcılarının ya da şimdiki haliyle televizyonda pazarlama yapanların taktikleri, hedef kitle seçimi falan. İşletme Mühendisi olan,  hayatımın tozlu raflarına hapsedilip unutulmuş benliğimi mutlu etti. 

Neyse, pek cumartesi sabahı keyfine uygun olmayan tatsız tuzsuz yazımı burada sonlandırırken. Böyle sıkkınç zamanlarımda içimdeki çığlığı benim yerime attığı için çok sevdiğim bir kaç şarkıyı buraya ekliyorum. 

Bu iki şarkı da aynı. Ben üsttekine alışık olduğumdan onu daha çok seviyorum ama alttaki de filmden, onun da sesi çok güzel, sadece söyleyişi değişik geliyor.  Siz kendimizinkini bulun bakalım hangisi dha güzel gelecek :)

Son olarak bir Manowar şarkısı daha ekleyeyim, kalk ve savaş diyen. Ben de kalkıp yürüyüşe gideyim.