Ramazanın başından beri sanırım uykusuzluk beni vurdu. Sabah sahurda kalktıktan sonra öğlenleri uyudum hep ama yine de yeterli uykumu alamamış olmalıyım ki sinirim tepemdeydi. Oruçluyken sinirli olmak Can'a özgü bişeydir oysa. Hepimiz akşam ezanına kadar uyanmasın diye parmak uçlarımıza basıp dolaşırız evde. Açken o o değil anacım. Benim güler yüzlü sakin kocam gidip yerine tam bir sinir küpü geliyor . Neyse , konu o değil. Beni açlık vurmaz öyle de uykusuzken deliriyorum. Tabi hormonlarım da gıpraşıyor.

Bu sabah beşte uyandım. Bir şeyler atıştırdım. Çayımı, kahvemi, suyumu içtim. Sonra Bilgehan'a kahvaltı hazırladım. Yedi buçukta onu yolcu ettim. Baktım kılımı kıpırdatasım yok. Annemi aradım ben yatmaya geri dönüyorum dedim. 

Saat on buçuk gibi uyandım. Ama hâlâ kılımı kıpırdatasım yoktu. Kitabımı okudum biraz. O arada Metehan arkadaşıyla buluşmaya gidiyordu. Planları değişince biraz vakti kalmış. Pazara ben gideyim istersen dedi. 

Kul banalınca Hızır yetişirmiş sözünü yaşadım resmen .

O pazara gidip geldi. Ben balkona güneş vururken çıkıp kitabımı okumaya devam ettim. Bir tek çay demledim. Sonra mutfağa girmedim. 

Can uyandı. Bir baktım mutfakta bulaşık makinası boşaltıp bulaşıkları yıkadı. Hayatta yaptığı iş değildir. Gerçekten Allah bana acımış olmalı :D

Sonradan diyor ki, kesin özel bir gündü ben unuttum diye düşünmüş beni öyle pijamayla kıpraşmıyor görünce :D Hahahaha.

İnatla akşama kadar pijamamı üzerimden çıkarmadım. İftara dışarıdan sipariş verdik. Yedikten sonra da hiçbir şeye dokunmadan çayımı alıp çıktım. 

Kitabımı bitirdim. Yenisine başladım.

Çok iyi geldi.