Sokakların Düşündürdükleri...

Farklı dokular, yöreler, insanlar hiç değişmesin.

Rengârenk karman çorman bir uyum içinde yaşayalım.

Tutuverelim iki ucundan hep, bir el verelim karşımızdakine.

Ve dünyanın küçük mucizelerine açalım penceremizi.

Elimizde çok bir şey olmazsa olmasın, süslü saksılar değil çiçekler sonuçta assolist.

İş mi yapıyoruz, onu bile keyifle yapalım.

Ucundan bucağından dokunup da idare ederek değil, şöyle ortasına kurulup maystro havasında.

Geçmişimizi unutmayalım geleceğimize odaklansak da günümüzün tadını çıkartalım.

Renkli bir dokunuş bırakalım dünyaya insanlara.

Özümüzü unutmayalım,kimsenin de unutmasını istemeyelim.

Karşılıklı oturup sohbet ettiğimizde hepimizin aynı olduğu çıkmıyor mu ortaya?

Kocaman kocaman şeylere gözümüzü dikerken basit zevklerimizi kaybetmeyelim.

Ah o kadar kolay ki gülümsetmek bir insanı.

Sadece minik bir gülümsemeyle.

Grileşmeyelim, renk renk, çeşit çeşit zenginleşelim hep.

Dışarıyla aramıza çektiğimiz duvarlar bile sade duvar olmasın kapı olsun bir hayattan diğerine.

Severek karşılayalım hayatın sunduklarını.

Kimi yeni kimi eski. Hepsinde başka bir güzellik.

Bir köşe başında oturup kaldığımızda yeniden kalkacağımızdan şüphemiz olmasın.

Havalara uçtuğumuzda yere ineceğimizi bildiğimiz gibi.

Ah, dünya üzerinde her şey bir varmış bir yokmuş.

Saltanatımız bir minik nokta kocaman tarih boyunca.

İster yaşarız dünyayı kucaklayarak doya doya.

Ya da bir şişenin içine hapsederek herşeyi sakladığımızı sanırız.