Bayram yaklaşırken içimde bir yara olan konuya da el atmadan geçmeyeyim dedim :Milli bayram kutlamak

Bloğumu takip edenler bayram kutlama konusundaki titizliğimi bilirler. Dini bayramları da milli bayramları da aynı özenle kutlarım.

Kutlarım derken süslü püslü bir paragraflık cümleleri whatsapp tan herkese topluca göndermek veya sosyal medyada bayraklarla ya da şekerlerle mesajlar vermekten bahsetmiyorum.

Fiilen kutlamak. 

Eskiden stadlarda nefis törenler olurken bu iş daha keyifliydi tabi ama insan çaba gösterirse kendisine katılacak töeen her daim bulabiliyor.

En başta okulların törenleri. Yıllarca okullardaki hemen her törene katıldık çocuklarla. Bu katıldıklarımızın çoğunda görevli değillerdi. Ve sanırım görevli olmadan törene gelen tek çocuk benimkilerdi. Daha da kötüsü neydi biliyor musunuz?  Kutlamada işi biten çocuğunu alıp giden aileler. Düşünün on dokuz mayıs kutlanıyor, en son 13 -14 yaşındaki gençlerin kurduğu grup konseri var, izleyen onların aileleri ve biz. O kadar. Haydi işi olmayan olaydan kopmuş diyelim. Bari oraya kadar gelmiş, çocuğunun heyecanına ortak olmuş olanlar empati yapabilselerdi.

Yok.

Yağmurda,  soğukta  anne gidecek miyiz diyen çocuklarıma Atatürk bugün hava çok soğuk evime gideyim dememiş, bize bu yurdu hediye edenler,  bu sıcakta savaş da hiç çekilmez diyerek klimalı ortam aramamış. Bu bayram kutlamaları bizim onlara şüktanlarımızı sunma şeklimiz. Evde totomuzu yayıp "Vatan millet sakarya"  demekle olmaz o işler diye cevap vermiştim ki zaten şimdi onlar benden daha özenle kutlama yapıyorlar.

Evet stadlarda tören olmuyor, evet kimi densizler paso o sıralarda hastalanıyor felan ama iğneyi kendimize batıralım, biz ne kadar kutluyoruz? 

Bayramlar tatil değil,  özel günlerdir. O hikâyelerini dinlerken gözümden yaş gelen insanların biraz daha fazla saygı ile anılması gerekiyor bence.