Çok güzel yazmışsın Handan insan o fotoğrafları görünce kendini suçlu hissediyor. Rabbim yardımcıları olsun. Her düzelse gene mutlu gelecek planları yaptığımız günlere dönsek inşaallah. Hülya

Evet çok beğendim bu yazınızı ben de. Üç aydır depresyondayım, çıkamıyorum. Hiçbir şey yapasım gelmiyor. Kendi sorunlarıma mı üzüleyim, ülkenin, dünyanın sorunlarına mı? Bıktık artık. Ama değişmiyor hiçbir şey. Daha yenisi çıkıyor. Dediğiniz gibi, elimizden ne geliyorsa onu yapmalı sonra da içimiz rahat bir şekilde mutlu olmaya çabalamalıyız. Ama o da zor işte...

Büyük olaylarla ruhumuz yorulurken park yeri gibi küçük sorunlarda işin cilası oluyor galiba. İki videoyu da izledim. Bütün bir hafta cuma gününü bekleyip sonrada garajın önüne park eden bir araç yüzünden tüm planlarımı değiştirmek zorunda kaldım. Video ilham verdi aslında ama... İyisi mi ben bir şarkı daha bulup sinirimi dindireyim :))

Selam uzun zamandır buralarda yoktum şimdi tekrar yeni bir blogla geri döndüm sizi takipteyim sizden ricam destek amaçlı bloguma bi göz atıp takip eder misiniz yani izler misiniz ''tıkla blogumu takip et'' yazan resme tıklayarak takip edersiniz çoğu kişi bulamıyor da ondan belirttim :D

Handan öyle haklısın ki. Geçen gün danışanımla görüşmem vardı, kızcağız Türkiye’ye gelme anksiyetesi yaşıyor, bunca yıllık meslek hayatımda hiç böyle bir şeyle karşılaşmamıştım. Ona da söylediklerim bunlardı inan, hayat önümüze ne koyarsa koysun bizim görevimiz o malzemeden bizi insanca bir şeyler üretmek. Tamam canımız yanıyor ama bunu sürekli bir depresyona çevirip kendi hayatımızı tüketmek ve çevremizi de daha aşağı çekmek değil, aksine güzel şeyler de oluyor bu hayatta ve biz onları yaymak yükümlülüğündeyiz!
Bunu yapmalıyız ki yaraları saracak enerjiyi ve umudu bulalım, güçlü kalalım..

Merhabalar.
Dünyamız çok zor bir süreçten geçiyor. Bu zor sürecin müsebbibi biz insanlarız. Faturayı başka bir mahlukata ve tarafa kesmeye gerek yoktur. Sorunlar belli, çözümleri de belli. Ancak, tüm sorunları çıkaran ve çözüme yönelik girişimleri de baltalayan, yine insan denen güya eşref-i mahlukattır.
Sorunlara sanki çare olacakmış gibi sürekli birbirimizi germeye de gerek yoktur. Ancak, yaşadığımız olumsuz olayların müsebbiplerine de gerekli mesaj ve uyarılarımızı da yapmak zorundayız. Sorunları elinle düzeltemiyorsan dilinle, dilinle de düzeltemiyorsan kalbinle buğz edeceksin. Çünkü, "haksızlık karşısında susan, dilsiz şeytandır."

Elbette ölenle ölünmüyor, yaşam devam ediyor. Her şeye rağmen, umudumuzu ve yaşama sevincimizi kaybetmeyeceğiz, iyi düşünüp, iyi şeyler yapmaya devam edeceğiz.

Paylaşımınız için kaleminize, emeğiniz ve yüreğinize sağlık ve mutluluklar dilerim. Selam ve saygılarımla.

"Her şey geçsin de öyle rahatlayayım demekten vaz geçip her nefesin hakkını vermemiz gerekiyor sanki" en doğrusu bu olacaktır... Çünkü öyle bir rahatlamanın söz olmayacağı günler, haftalar ve yıllar başladı.. Acımadığımız, değer vermediğimiz doğa karşı harekete geçti... Tüm dünya sanırım böyle olacak ve biz her nefesin hakkını vermek zorundayız...

Geçmesini beklemekten vazgeçmemiz gerekiyor çünkü kolay kolay geçmeyecek. Umarım bugünlerimizi de aramayız. Mutlu olabildiğimiz kadar olalım. Bu, yapılabilecek en güzel şey çünkü mutlu insanlara bile tahammül edemiyorlar.

Ne kadar haklısın 😞