Bu hafta kitap salı yazımı hazırlarken fark ettim ki bu kitaba ayrı bir sayfa ayırmam gerekiyor .

Sayfaları çizen bir kişi olsaydım bu kitap baştan sona çizilmiş olabilirdi.

Bilmiyorum hiç Burhan Sönmez kitabı okudunuz mu . Ben ilk Kuzey ile tanışmıştım. Bir masal olan kitap öylesi büyülemişti ki beni . Sonrasında okuduğum her kitabını başka beğendim .

Bu, topu topu 123 sayfalık kitap da insanın elinde ağır ağır, cümle cümle, kelime kelime okunuyor. Bazı yazarlarda araya karışınca sırıtan konular burada kitapla bütünleşip karışıyor.

Boğaz Köprüsü'nde atlamış , kaburgasında kırık ve hafıza kaybıyla kurtulmuş kahramanımızın kendisini bulmaya çalışma hikâyesi .


"Önceleri,  gençlik zamanlarında insanlar geleceği hayal eder, ütopyalar kurar. Umutlu olur. Gelecek uzundur ve orada her şey mümkündür. Ömrünün sonlarına doğru ise mümkünler deneyip tüketilir. Ütopyaya yer kalmaz. İnsan artık elindekiyle, yani kozkoca bir geçmişle oyalanır. Orada ütopyanın yerini nostalji alır. "

"Ablam da sabır diyor. Bu sözcük başka dillerde de bu kadar çok kullanılıyor mu?  Sabır yerine söylenecek, insanın elinden tutup kaldıracak daha güçlü bir sözcük yok mu? "

"Ama insan eski haline ne kadar dönebilir ki?  Onun da bir sınırı var. Insanın yüzü eski yüzüne benzese, gülüşü benzemez, ya da kullandığı sözcükler benzemez. Bir deniz geçilmiştir artık,  giden geri dönse de kendisini bulamaz."

"Sen inanmasan da olur, diyor. İyi adamsın."

"Ama biz başkalarını zorlamayız, insanları kendi inancımız içine hapsetmeyiz. Yoksa bizim rüyamız başkalarının kâbusu haline gelir. "

"Duvardaki afişe yeniden bakıyorum. Devlet adamlarının geçmişi mi bugüne taşıdığını,  yoksa bugünü mü geçmişe götürdüğünü anlamaya çalışıyorum. Bunu gerçekleştirmek için neden şiddete ve yalana başvurduklarını merak ediyorum."

"Hayat, sözü idrak etmektir."