Dün akşam posta kutumuzda mektup bulduk :) Sevgili Evren ve Sincap'tan gelmişti.


 Tabi oğluşlar ve ben hemen harekete geçtik. Biz de birşeyler yapmalıydık. Çok uzakta değil hemen elimizin altındaydı gereken herşey. Burası benim her sabah yürüdüğüm park. İçinden binlerce kere geçtiğimiz. Ağaçları hep hayranlıkla izlediğim. Ama hiç yakın bir ilişkiye girmemiştik. Hava güneşli, ılık, tatil, insan ne bekler ki daha fazla evde?

 Dikkatli gözler iş başına geçti. Büyük bir ciddiyetle ama aynı zamanda büyük bir mutlulukla. He canım ciddi ciddi de mutlu olabilir insan.




Arada topladığımız tohumları gökyüzüne fırlatarak döne döne düşmelerini izlemenin keyfiyle,


Merakla,


 Karşılaştığımız diğer canlılara saygıyla 10 dakikalık yolu 2 saatte geçtik
.
Anneannemizin bahçesine uzandık oradan. Komşu amcamız pek hoşlandı halimizden. Bizimle paylaştı ilgilendiklerini. Bu bir yer elmasıymış mesela. Söktü köklerini kopartıp verdi oğluşların eline, unutmazlar asla artık.

Nane ve reyhan koparttı, kokladık, farklarını anladık.


Ağaçların yanından geçerken kuzeyi bulduk yosunlara bakarak. Doğruyu biliyordu yosunlar.


 Sonra bu nefis bahçeye baktık biraz- yok ben baktım onlar değil- mis gibi kokusunu çekerek içime bir salkım koparttım hemen.

Çiçeği, böceği bütün mucizeler elimizin altındaydı.

En son durağımız anneanne evinde bizi bekleyen kazanın dibi tıpkı yaşamak gibi tatlıydı. Ne çok fazla ne çok az, tam kararındaydı...