Yoksa dünyanın ve memleketin hallerinin ruhuma yansıması mı? 

Dün buz patenini izlerken hayatta yapmayı istediğim şeylerden birinin de buz pateni şampiyonasını canlı izlemek olduğunu düşündüm. Bir ay sonraki dünya şampiyonası neredeymiş ki diye baktım, Fransa'daymış. Fransa'da. Ah Metos'la gitsek ne güzel olurdu diye heyecanlandım. Öyle mutlu oldum ki bunu düşününce. İki gecelik kaçamak. Belki yarışmayı belki galayı izlemek.  Yüreğim coştu.

Yerine baktım, hangi havaalanı hangi şehir, nasıl gidilir?  Kıpır kıpır uçuştu  midemde kuşlar.

Derken bitti.

Buz kestim yeniden.

Bende hayallerinin peşinde gitmeyi otomatik durduran bir sistem var sanki. 

Şimdi Can ne diyecek diye düşündüm.

Evet tarihi bizim en taşınmalı zamanlarımıza geliyor,  her şey bu kadar belirsizken sonraki seneleri beklemek daha mantıklı. ( Ucu açık sonraki senelerin dayanılmaz hafifliği, ve fakat bakalım o senelerde gidebilecek miyim, gidebilsem de isteyecek miyim, şimdiki gibi keyif alabilecek miyim?) 

Evet virüs hâlâ kol geziyor.( Ben evdeyim ama kocam işinde sürekli seyahat halinde  ) 

Evet euro almış başını gitmiş. (Annemin senelerdir kendine bir şey al dediği paraları yüreğimi heyecanlandıracak şey için saklamışım, bundan başka neye harcanır onlar.)

Bütün heyecanım, isteğim uçup anında neden gidiyor, neden?  

Yaşam belirtilerim soldu, zombi moduma geri döndüm. Boş verdim, rahatladım, yaşamadan günleri geçirmek çok daha kolay ve zahmetsiz.

Sonra...

Sonra televizyon karşısında heyecanla yarışmaları izleyip barbi bebeğini bir kayık tabağa koyduğu suyu dondurarak buz pateni yaptıran Handan'a karşı da sorumluluklarım olduğunu hatırlattım kendime. 

Yapmak zorunda olduğum bir sürü sevimsiz işle uğraşırken verdiğim çabayı kendimi yenilyecek bir küçücük kaçamağa vermediğim için ayıpladım.

Bir derin nefes alıp Can'a konuyu açtım. Daha açarken mağarasına saklanmış köşem çığlık çığlığa susturmaya çalışıyordu beni.

Kocam tabii ki muhalefet etti her zamanki gibi. Onun muhalefeti de bana çok iyi geliyor biliyor musunuz?  Onu iknaya çalışırken kendimi ikna ediyorum. Biraz gözlerim doldu biraz kendime umudumu kaybettim. 

Sonra o beni anlayamasa da hissetti. Gitmenin bana nasıl iyi geleceğini anladı. O anlayınca ben de anladım.

İşte böyle başladı bu macera.

Diye yazmışım 22.2.22 de. 

Devamını bekleyin anacım     :)