Bi yazma tembelliği geldi üzerime, günler geçiyor, ana oğul çılgın maceramızı anlatmadım hâlâ. (Başlığı attıktan sonra iki gün geçti bu arada, bitene kadar kaç gün geçecek acaba?) 

Taşınmamızın ikinci gecesi,  önceden hazırlayıp bir kenara koyduğumuz çantalarımızı çıkarttık. O karmaşada önceden hazırlamak aklıma gelmemiş olsaydı ne yapardık bilmem. 

Sabah Can bizi Kadıköy'e bıraktı. Havaist'e bindik. Çift maskeli falan pek dikkatli yola çıktık. İki gün önce on taşıma elemanıyla aynı evde onlara maske taktıramadan dolanmıştık ama neyse :)

Aslında biletimiz cumartesi sabahınaydı. Metehan'ın doğumgününü kutlayıp da gideriz diye düşünmüştüm. Ama hem Can'ın o akşam uçuşu olduğundan hem de taşınma telaşından (bababa taşınm telaşından doğumgünü kutlanamıyo ama gezmeye gidiliyo :D) kutlama işini sonraya erteleyince cumartesi sabahı saat sekizdeki uçak yerine cuma öğlen uçağına gitmeye karar verdik. Bizim biletler personele özel indirimli bilet olduğundan değiştirebiliyoruz aldıktan sonra. Ki dönüş sırasında yaşadıklarımızı düşününce iyi ki de öyleymiş :D

Uçukta boş yer olup  da bineceğimiz kesinleşince (evet ucuza alıyoruz ama uçak doluysa binemiyoruz)  hemen cuma gecesi için düşündüğüm yeri ayarladım binmeden. 

Gideceğimiz yer Montpellier 'di,  oraya Toulous üzerinden uçarak gittik. Toulous sonrasında trene binip iki (ya da üç)  saatlik yolculuk yapılıyor. Akşam orada olacağımızdan gece Toulous'da kalıp ertesi gün geçmeye karar verdik.Can orada eğitimdeyken  yanına gidip bir hafta kaldığım şehir olduğundan biliyordum orayı, dolayısıyla havaalanına yakın Blagnac kasabasında ucuz bir otel bulunca orada kalalım dedim. Bir yandan da çok ucuz bu işte bi iş var diyorum ama bulamıyorum.  Booking'de puanı da yüksek. (Ay bu arada booking uygulamasını telefonumda bulana kadar aradım bayağı,  hahaha, özlemişim kendisini)  Neyse bindik uçağa, öğleden sonra oraya indik. Zaten havaalanı yakınında kaldığım için daha önce o çevre en çok bildiğim yerdi. Yürüye yürüye otele giderken sevdiğim parka uğrayıp piknik yaptık. Bahar gelmişti oralara. Sonbahar halini gördüğüm parkın papatyalarla bezeli görüntüsüne bayıldım. Kırmızı bankları duruyordu hâlâ.  

Blagnac'a yürüdük. Metehan da benim ilk gördüğümde dediğim gibi buralarda yaşanır anne dedi. Kuş sesleri, sakinlik, bahçeli güzel evler..

Havanın kararmasına yakın artık otele kendimizi atıp dinlenmek için yerini aradık. En sonunda etraf kararmışken oraya ulaştık. Kapısına geldik. Resepsiyona girmek için ittik ama açılmadı. Haaa?  Bir daha dikkatlice baktık, evet adres bu adres, bina fotoğrafta gördüğüm bina. Ama burası bir apartman. İnternet yok,  telefon da edemiyoruz (gerçi kız ingilizce biliyormuş, etsek konulabilirmişiz) . Apartmanda birilerini görünce telefonu kapıya dayayıp aradığımız yeri onlara gösterdik. Neyse içerideki hanım gideceğimiz yeri biliyor çıktı, bilir zira karşı komşusu, meğer biz bir kızın evine gidiyormuşuz :D Kız bize mesaj atmış kaçta gelirsiniz diye ama ben uçağa binerken görmemişim sorusunu. On dakika sonra annesi gelip kapıyı açtı. Evde bir konuk daha vardı ama haliyle o bizi içeri alamamıştı özür dileyerek. Üç odalı evinin iki odasını kiralıyormuş ev sahibimiz. Odada masa, dolap,çift kişilik yatak vardı.  Tuvalet,  duş ortak. Salona kutu oyunlar tv falan koymuş. Mutfakta kahve vs. Metehan " Otele gidip bi rahatlayacağım diye düşünmüştüm ama misafirliğe gelmiş gibi hissediyorum kendimi " diyerek hislerimize tercüman oldu. Hahaha, çok komikti halimiz.