Meselâ ben eskiden kendisini yere atmış tepinen çocuklar gördüğümde ister istemez ailelerini suçluyordum . Sonra ne oldu ? Benim oğlum onu tutan annesinin ellerinin ve paltosunun arasından sıyrılıp kendini yerlere atmayı başardığında vazgeçtim bu düşüncemden tabi... Beyefendi hiçbir isteğine bu şekilde nail olamamıştı ama bu onu kendini yere atmaktan alıkoymuyordu .

Meselâ ben yanımda güzel güzel duran, her dediğim açıklamayı anlayan çocuğumu gördükçe pek matah bir anne zannediyordum kendimi. Bir kaç sene sonra beni hiç umursamadan giden bir çocuğun ardından saç baş dağılmış vaziyette bağrınıp bütün karizmayı yerle bir edince bu olayda benim rolümün pek küçük olduğunu idrak ettim.

Meselâ ben, güzel güzel açıklayınca, hadi o da geçsin, en azından söylediklerim başlarına gelince dediklerim dikkate alınır diye düşünüyordum. Ne kadar tırnaklarının altında iltihaplar toplanıp dolamalar çıksa da hâlâ "Ellerinizi yıkayın" söylemi olmadan kimsenin gidip el yıkadığı falan yok ve peşinden "Sabunlaaa.." diye höykürmezsem sabuna el süren de yok...

Meselâ ben çocuklarını hiçbir şeyle korkutmazsan onlar da bir şeyden korkmaz sanıyordum. Ne öcü, ne kedi köpek, ne doktor ne bir şey, ağzımdan bir tane bile korkutma sözcüğü geçmemiş bir anne olmakla övünmekle birlikte akşamları dişini fırçalamaya yalnız başına gidemeyen çocuğuma lâf anlatmakla uğraşıyorum sürekli. Banyonun kapısı da hani neredeyse oturduğumuz odaya bakıyor, durum o derece vahim yani :(

İşte 14 yıllık anneliğim sonunda artık gıkımı çıkartmıyorum, hiç yorum yapmamaya çalışıyorum.

Bu benim de başıma gelmesin diye dua ediyorum o kadar...