Seyrettiniz mi bu filmi?

Ben dün akşama kadar seyretmemiştim. Bir yanım izlemek istiyordu istemesine de diğer yanım kaçıyordu izlemekten. Ne bileyim, hoşuma gitmeyeceğinden çekinmek mi denir, gerçeğe uzak olacağını düşünmek mi, öyle karışık duygular içindeydim. Ama korktuğum başıma gelmedi.

Hem filmi seyrettim, hem zamanda yolculuk yaptım.

Son sınıf öğrencisi Can geldi gözümün önüne. Sağlık muayeneleri, sinizüt ameliyatı. Bir senenin sonunda İzmir'e yolcu ettiğim, aklı İstanbul'da kalmasın diye ayrıldığım. Ama yine de her fırsatta birbirimizden haber almalarımız. Ders çalışmaları, kırmızı alma korkuları, yalnıza gitme heyecanlar... Islatılmaları... Brövelerini takmaları...


Sonra Konya... Oradan mezuniyet ve nereye gideceğim heyecanı...

F5i ile mutlu bir adam :D

Yıllar sonra evlenip Çiğli'ye gitmemiz. Bütün yaşananların bu defa öğretmen kısmına geçmemiz.Can'ın en büyük korkusunun uçakta istifra eden öğrenci olması :D Ha ha ha onca tehlikeli işin arasında en korktuğu gerçekten de buydu:D Mezun olanlarla mutluluğumuz, elenenlere üzüntümüz.

Bir de kaybettiklerimiz var ki gencecik, pırıl pırıl...

Dün oraları gördüğümde kokusu geldi burnuma ağaçların, taze kesilmiş çimenin... Burnunda tütmek deyimi buradan mı çıkmış ki?

Yeşil tulumu bile özlemişim. (Tabi her gün gömlek ütülerken bu özlem daha da artıyor :)

Yalnız ben öyle sevgilisi uçacak diye üzülenini görmedim anacım :) O yukardaymış da ben aşağıdaymışım da, pöh. Tono atmak nedir bilirim ben, tembel sekizi, virile girmeyi :) Sabah yürüyüş yaparken Yalova'ya gitmekte olan T41 leri sesinden tanırım daha görmeden. Kumandaları alıp uçmadım bir, aman canım, onu da yapan bir adam yeter bir eve :D

Çiğli'deki jübilemizden bir iki fotoğrafla noktalıyorum bu yazıyı, zira bitirememekteyim deminden beri :D