5-Ailem Hakkında :

Can ile Eminönü Kadıköy vapurunda karşılaştık. Ben kırk yılda bir oraya gitmiş, okul yıllığı işlerini halledip dönüyordum o da vaktim var hadi bi Kadıköy 'e gidip döneyim demiş. Vapurda üst arka açıkta ben bir uçta o diğer uçta otururken bakıştık bi müddet. Sonra Kadıköy'de 'de tekrar rastladık, gülümseştik. Derken dönüp yanıma geldi. Ertesi gün buluştuk. Bir sonrakinde de çıkmaya başladık. Evlenmeye karar vermemiz uzun sürdü ama. En sonunda 9.7.97 de evleniyoruz dedim. Yetiştiremedik. 7997 de evlendik :) 

Evleneyim, çocuğum olsun hayallerinde bir kız değildim. Ama insan birine aşık olunca karnında çocuğunu taşımak istiyor . Bu fikir öyle mutluluk verici bir fikir oluyor ki :)

Gerçi çocuğum olmasa birini evlât edinirdim , onu da aynı şekilde severdim bence :)

Evliliğimizin birinci yıl dönümünde bebeğimizin ilk hareketlerini ultrasonda gördük. Çekik gözleri ile japon balığımız aramıza katıldığında hayatımız boyut değiştirdi. Daha doğduğunda profösör gibi bakıyordu etrafa. 

Derken küçük prensimiz geldi, bizi bi dağıttı :)

Anne olmayı çok sevdim. Ama kendim olmaktan da vazgeçmedim. Belki de şimdi oğluşlarımın kuuul anne olduğumu düşünmeleri bundandır.

Kendini beğenmiş dört tipten oluşan bir aileyiz. Herkes her an birbirine girebilir ama bu durumda birisi sert bir şekilde ve yüksek sesle bağırır :

-BİZ SEVGİ DOLU BİR AİLEYİZ!

Kendimizi beğeniyor olmamız kendimizle dalga geçmemizi engellemez. Bence bu konuda en güzel örnek Can'dır. Çocuklarımız kendine gülen, yanlışlarını saklamayıp onları kabullenen bir ailede büyüdüler. Birlikte vakit geçirmeyi severiz. Arada üç pasak tepemin tasını arttırsalar da bana her gün çok sevildiğimi hissettirdikleri için onlara minnetarım. Annem , babam ve kardeşim bana bunu hep hissetirmişlerdir , evlendikten sonra da piremses gibi hayatıma devam etmek (tamam küçül de cebime gir piremses demeyin, ana kraliçe olsun :) belki de gençlik iksirimdir :)

Bence bizim ailenin en güzel yanı birlikte kahkaha atmamız, sarılmamız ve sohbet etmemiz. Bir de ne kadar sinirlensem de evden birileri çıkarken muhakkak sarılıp öpüp yollarım. Bir de birbirimize gıcık kapıyor olduğumuz zamanlarda bile evden çıkıp bir yerlere gidiyorsak Can'la kavgayı evde bırakıp giderdik çocuklar küçükken. Şimdi zaten hiç bir şeyi uzatasım gelmiyor, hayat kısa yeter bu kadar surat astığımız diyorum.

Ay ne çok diyeceğim varmış. Hadi şimdilik yeter bu kadar  :)