Sabah sekizde çöp kamyonunun sesi ile uyandım. Tam dört tane çöp kutusu var, gürültüyü tahmin edebilirsiniz.

Sersem sepet salona geçtim.  Ne kalkabiliyorum ne uyuyabiliyorum. Ayın muayyen zamanları yaklaştığında bende böyle bir şabalaklık hali beliriyor. Belirince beklenti başlıyor. Başlayınca gelecek olan kaçıyor. Tam bir kısır döngü.

Biraz kitabımı okuyayım dedim. İki aydır aynı kitap elimde. Yaz okuma şenliğini tek kitapla bitireceğim sanırım. Neden inatla kitabı bitirmeye çalışıyorum, arada rastladığım cümlelerin güzelliği yüzünden.  Ama 360. sayfaya gelmişim, anlatılan şeyler aradaki cümle fırtınaları olmasa taş çatlasa 20 sayfaya sığardı.  Öyle bir karmaşa ki kafam dinçken beş on sayfa ancak okuyabiliyorum, diğer zamanlarda hiç okunmuyor. 

Neyse, on sayfa okuduktan sonra kalkıp kahvaltı hazırlayayım dedim. Herkes evdeyken milföyden börek yapayım, sıcak sıcak yeriz. Çay demledim, böreği hazırlayıp fırına sürdüm. Sofrayı kurdum. Saat on gibiydi radyoda bir klasik müzik açtım. Yaz bitmeden - ki eylül hafiften sızıyor ağustosun içine şu aralar - ailece balkon keyfi yapalım dedim. 

Can'ın işinin düzensiz saatleri her zaman sofrada bir arada olmamızı engelliyor. Çocukların oyunları da öyle. Tam sofraya çağırıyorum anne şimdi savaştayız,  bitince gelebilirim cevabı alıyorum. Artık on dakikaya mı bitiyor bir saate mi belirsiz. Dolayısıyla sabah kahvaltıları en güzeli.

Herkes uykulu gözlerle balkona doluştu. Avatar'ın ikincisinin çekileceğini öğrenen Metos James Cameron'un filmin birincisini çekmeyi teknoloji gelişsin de hayalimdekileri yapabileyim diye nasıl ertelediğini anlattı. Ben kendimi dünya üzerinde bir asalak gibi hissettim. Böyle yaratıcı insanların üzerimde öyle bir etkisi oluyor. Sonra diğer filmleri hangisiydi ki moduna girdik. 

Sabah kahvaltıyı hazırlarken, bugünü kutla Handan diye geçirmiştim aklımdan. Hayat ne olduğunu anlamadan geçiyor. Bunun da en büyük sebebi sensin. O geçsin bu geçsin diye bakıyorsun. Yemekleri hızla hazırlıyorsun, peşinden kovalayan varmış gibi otomatiğe alıp yapıyorsun işleri. Sonra da lök gibi oturup manasızca öldürüyorsun kalan zamanı. Sakince hazırla kahvaltıyı, sevdiklerinle birlikte o anın tadını çıkartarak otur sofraya. Kutla bu günü.

Biz sohbete dalmışken bir an gözüm gökyüzüne takıldı. 

Yüzümde kocaman bir gülümseyişle fırladım yerimden, makinamı almaya koştum.

Leylekler süzülüyorlardı üstümüzden. Ah nasıl güzel süzülüyorlardı hem de.

Sabaha başka bir güzellik kattılar. Hep birlikte mutlulukla izledik. 

Ve ben seyahat hayalleri kurmaya başladım :D Leyleği havada gördüm ne de olsa, bitiyor artık bu pandemi felan arkadaşlar    :)

Hem dün de büyülü bir yol belirmişti önümde.

Daha ne olsun.

Can koltukta,  Bilgiç yatağında uyukluyor şu an. Bir karganın sesi geliyor. Metos bilgisayarının başına geçmiş. Benim de gözlerim kapanıyor.  Bir rüzgâr esiyor. İşte böyle bir andan yazıyorum size bu satırları. 

Haftasonunuz huzurlu geçsin.

*Cemal Süreya 

Not: Sanırım fotoğraflara şarkı eklemeyi başardım,  tıklayıp bi bakın bakalım :)