Bu öğretim yılı çok uzun geçecek.

 Dün sabah benimle aynı anda fırlamış yataktan oğluş. Bir gün öncenin travmasıyla kaldırmadım onu zannetmiş :D

Sabah gerilmeden, sinirlenmeden,  keyifle yolcu ettim onu.

Okul çıkışı telefon etti. Dönüş yolunda yürürken %90 bana söylemesi gereken acil bir şeyi vardır :)

Efendim sınavı kötü geçmiş ( eh aylardır hiç bir dersle alâkası yok iyi geçmesini beklemiyorduk zaten) ,  o üniversiteye girmek istiyor muymuş bilmiyormuş (ailemizin mandra filozofu olur arkadaş),  yapamayacakmış böyle (oğlum dün bir bugün iki, bi akşam önce 15 dakika iki test çözdün de mi yoruldun?) ,  kendi istediği konularda gelişmek istiyomuş ( valla koca yaz tatili bezgin Bekir şeklinde yatarken gelişmiş mi ki acaba?) . Tabi beş dakika sonrasında birbirimize sinirlendik, oğlum eve gel de konuşalım, bu yolda telefonla konuşulacak konu mu dedim. Sesimin tonunu beğenmedi (ne tuhaf kendisini anında böğürmeye başladığı ve bizi hep terslediği halde ses tonumuza alıngan olması :/) kapattık telefonu. 

Geldi, yemek yedi. 

Geçti karşımıza. Allah'a şükür saat henüz beş olmamıştı, zira biz bu konuşmaları genelde gecenin on ikisine doğru bende hal derman kalmamışken yaparız. 

Ne yapacağını bilmiyormuş, okumak istediğini zannetmiyormuş, yapmak istediği şeylere (ki ne olduğunu bilmiyor sanırım henüz) odaklanacak zamanı kalmıyormuş. 

Oğlum dedim,  liseyi bitirmeyi düşünüyorsun herhalde. Evet, onu bitiririm dedi. Eh, hazır bitirirken verilen ödevleri yapıp dersleri dinle. Senden daha fazlasını beklemiyoruz zaten. Sene sonunda üniversite sınavına gir. Sınavdan sonra kazandığın okulu dondururuz bir sene, istediğini yaparsın. Sene sonunda baktın para kazanıyorsun, halinden memnunsun okumazsın okulu. Baktın odaklanıp bir şey yapamıyorsun (en büyük derdi bu) okula devam edersin. Ki sen sosyal bir insansın, insanlarla birlikte olmayı seviyorsun. Zaten sevdiğin konuda okul kazandığında o dersler senin kendini geliştirmek istediğin dersler olacak.

Bol göz yaşılı konuşmamıza devam ettik.

Anneliğim  ne derece iyidir, güzeldir bilmiyorum ama verebileceğim daha iyi ne gibi bir cevap olabilirdi?  Zaten oku diye başıda boza pişirmiyorum ki. İstersen okulu bırak kaç kere demişimdir. Ama tabi o halde çalışman gerekiyor diye eklediğimden o da kendisini komi falan gibi düşünüp onu da istemiyormuş. 

Sorun bence bizimkinin hiçbir şey yapmak istememesinde. Ama ona göre bu tembellik değil onun dikkat dağınıklığı ve OKB sinin suçu . Olabilir, ben yaşamadım, bilemem. Ve fakat bana hiçbir şey yapamıyorum ağlamasıyla gelince inanamıyorum. Daha geçen sene 20 kilo verdin sen dedik. 20 kilo. Çılgın abur cubur temposundan tık diye sağlıklı yaşama geçtin. Lütfen başardığın irade gerektiren bu şeyi göz ardı etme. 

Neyse biz bir sürü şey dedik, o negatif haline devam etti. Ne desek bi kusur buldu. O zaman ne yapalım dediğimiz de "Bilmiyorum kii" diye söylendi.

Yine kısır dönen bir yere varamadığımız bir konuşma sonrasında mutfaktaki işlerime gittim. 

Bu arada o da kendi plânına göre ödev yapma zamanına gelmişti. Odasına girdim yatıyor. Oğlum ödevini yapmayacak mısın? (Allah sizi inandırsın toplamda on dakika sürecek iki test) Bilimum anlaşılmaz mırıltı aldım cevap olarak.

Evden çıkıp kulağıma müzik takarak yürüsem yürüsem sakinleşir miyim acaba dedim. Hoş bacağım sakat hâlâ,  yürüyemiyorum doğru düzgün.

Bir yandan fırın tepsisi sürtüp bir yandan daralmış çığlık çığlığa kaçmak istiyorum.

Düğüm çözen yapım devreye girdi o an.

Gittim yanına. Kalk hadi ödevini yapmaya diyerek dürtmeye başladım.  Tabi sevimli halimle. Kıpırtısız on dakika daha yattı. Ben havadan sudan konuştum, gameboyuyla tetrise başladım. Dürtmeye devam ettim. Bir mucize oldu, uyandı. Bana lâf yetiştirdi. Zorla gidip çantasını aldı. Ben tetris oynarken o teste başladı. Bak dedim, sana oyun oynuyormuş hissi vermek için oynuyorum, müziği ile ders yaptığını unutacaksın. Bak daha sallanırsan soru çözerken rekorunu kıracağım ha, haberin olsun. Falan derken testler bitti.

Gün iki. 

Aynı hareket iki kere işlemez bizde. Bu akşama başka bir metod bulmam gerekecek.

Çok sakin olmam gerekecek.

Ah, ah. Lise sınavında test çözsün diye kırk takla atarken yaptıklarımı beş sene sonra tekrar yapmak zorunda kalacağımı düşünmemiştim. O zamanlar her teste çekiliş yapıyorduk, hediye veriyordum falan. Şimdi işlemez onlar diyor. Hah. Bence paketlerin içindekini yine merak eder o.

Şu çocuklar okullarını bitirsin, emekli olacak Can. Beş sene koymuştuk önümüze, umarım beş sene sonra ikisi de ayakları üzerinde duran insanlar olurlar.

Vallahi ne iş yaparsa yapsın, umrumda değil. Hayatım boyunca da olmadı. Yeter ki mutlu olsunlar.