Yemeğimin son lokmalarını ağzıma atarken bakışlarımı kitabımdan tabağıma çevirdim. Geçen gün nachos yapmak için kavurduğum kıyma, içindeki çeşit çeşit sebzelerle rengârenk, yumurta,  domates, salatalık, ekmek. Çok şükür dedim kendi kendime. 

Sonra aklıma bir düşünce takıldı. Ne zamandır keyfim yok. Evdeki işleri şalap şulup hallederken hayatımdan pek mutsuzum. Hayatımda o işleri yapmaktan başka yaptığım değerli bir uğraş da yok .  Boş boş yaşıyorum.  Sonra boş yaşamamak ne oluyor ki diyorum kendi kendime. Sonuçta bir şekilde dünyaya gelmişiz, ne kadar ulvi modlara da girsek karnını doyurup yatacak rahat bir yer bulmaya çalışan hayvanlar aleminden bir farkımız yok.

Neyse, önümdeki yemeğe baktım. Çok şükür, her ne kadar maaşımız kuşa çevrilmiş, pandemi falan bahane edilip bir geçici olarak elimizden alınıp bütün haklarımızın üzerine yatıp kalıcı hale getirme yolunda ilerleseler de, yemek konusunda bir sıkıntımız yok . İstediğimizi alıp pişiriyoruz.

Belki de dedim, belki de  hayatta kalma problemini atlatmış kişiler, elinde olan fazlaları başkalarıyla paylaşıp kendilerini yine mücadele içinde bulmadıklarından bu cehennem soruları,  bunaltıları, bulantıları,  abukluklarıyla saçma sapan bir şekilde baş etmek zorunda kalıyorlar. 

Ne bileyim.

Çok sıcak,  üzerime gelmeyin.

Neyse ki cennetin rüzgârları esiyor hafiften.

Zaten on beş güne geçer biter hepsi.

Sonbahar aşığı bile olsam başlarım yaz bitti hüznüne.

Kitabıma döneyim ben.

Sabahattin Ali'nin hayatı da ayrı gerdi beni.

Diğer kitabım da ayrı bitmiyor. 

Ama tam da şu şarkı bana uyuyor.