Valla çok iyi oldu :) 

Rejime başlamayı başardım yeniden.

Hööö dediğinizi duyar gibiyim :D

Şimdi şöyle anacım. Uzun zamandır kilo alma eğilimindeydim. Ara ara biraz dizginlemeyi başarıyordum ama en sonunda canıma tak ettiydi sürekli yememeye çalışmak. Ben, artık canım yemek istemesin istiyordum. (Tabi sağlıkla) 

Bu kitabı da o sırada buldum. 

Tam beni anlatıyordu. Denesem ne kaybederim ki dedim. Canın her istediğinde istediğin her şeyi ye diyordu. Sonunda doymayı başaracakmışım. Zira yaptığım her rejimle bedenimi kıtlık moduna sokuyormuşum ve bedenim yemek bulduğunda sürekli yiyerek depolama ihtiyacı istiyormuş.

Gecenin bi yarısı sabahın körü demeden her istediğimi yemeye başladım. Bu sırada 82 kilo civarlarındaydım. Yani kendi sağlık sınırım olan 78 kiloyu aşmıştım. Bedenim üzerini pek kaldırmıyor ama du bakalım nereye kadar gidecek. Bana kalsa yüzü aşacak, çatlayıp öleceğim sonunda.

Tostlar, kızarmış yağlı ballı ekmekler, makarnalar, pilavlar, cipsler, çikolatalar. Gittiğim restoranlarda sağlıklısını çekeceğim diye uğraşırken almadığım kızarmış şeyler. Patates kızartmaları. Akşamları meyve. (Çok sürmedi gerçi, zira onu beni rahatsız ediyo diye yemiyodum zaten :D )

Bir aydan sonra canım tost istemez oldu. Kendime sağlıklı bi kahvaltı hazırladım. Makarna pilav falan da cazip gelmedi o kadar. Sabah içtiğim kahveye şeker koymayı da sevmediğimi fark ettim. Şekersiz de sevmiyom gerçi :P

Bu arada 84 kiloya geldim. Vücudum saldı iyice. 

Kilonun ilk etkilediği yer burnum oluyor ilginç şekilde. Tıkanmaya başlıyor daha çok. 

Ve ağrılar başlıyor geceleri yatakta kendimi yerleştirecek yer bulamıyorum.

Neyse yine de haziran ortasına kadar geldim böyle . 

Bu arada dikkat ettiğim iki şey oldu.

Birincisi rejim yapmayınca pek amaçsız kaldım.

İkincisi karnım tok diye enerjim yüksek, bol hareketli falan olmuyormuşum. 

Yavaş yavaş kendimi zorlayarak hareketlerimi arttırmaya başladım. Yürüyüş yapamadığımdan dans etsem dedim. 

Akşamları yemeyi bıraktım.

Kendi kendime şu sözü verdim. Yemek zamanı sadece o sırada canım ne çekiyorsa onu yiyeceğim. İnanılmaz ama cips yemek yerine kuruyemiş yemeye çalışırken daha çok şey yiyordum. Şimdi cips paketim yanımda, canım çektiğinde alıp istediğim kadar yiyorum. Ve paket bir hafta bitmiyor. 

Bedenime dedim ki ne istersen yiyeceğiz. Sadece geceleri yemeyelim, sen de dinlen ben de dinleneyim. Ama kahvaltı zamanı, sana söz, önüne istediğin şeyi koyacağım.

Üç hafta falan oldu herhalde .

İki kilo kadar verdim. Ekmek yemek istersem yiyorum (pek istemiyorum), pilav makarna istersem yiyorum (hiç canım çekmedi), tatlı yiyorum (bayramda tabağımdaki baklavaları bitirememişim), sadece akşam sekiz deyince yemeyi kesip öğlen on ikiye kadar ( bu da hep olmuyor, bazen annemle daha erken kahvaltı edebiliyoruz) aç kalıyorum. Evde sağlıklı yemek varken hamburger ısmarladığım da oluyor. Dün akşam bir dürüm döner yedim, öyle çok doymuşum ki ağzıma başka bir şey atamadım. 

Yalnız bu aralar sık sık ağrı kesici ve her  akşam alerji hapı kullanıyorum, bunlar iştah keser mi bilemiyorum. Bütün başarı diye düşündüğüm şey yan etkiymiş meğer :D

Kilom eski haline döndüğünde ağrılar geçmemiş olursa kalçamı tekrar göstereceğim doktora. Bir de arkadaşımdan osteopat numarası alacağım, belki bir işe yarar. 

Şimdi kalkıp sabah sporumu yapayım. Cumadan beri her sabah pilates yapmayı başardım. Bakalım kaç gün daha devam edebileceğim.

En mutlu olduğum şey de yediğim için vicdan azabı çekmeyi bıraktım. Yerken mutlulukla ve tadını çıkartarak yiyorum. Öyle özlemişim ki bu duyguyu.