Oğlanların okulları kapanıp evde yerleşik düzene geçmişiz altı ay önce. Pandemik haller. Yaza biter diye düşünmüştüm, olmadı. Gerçi ne ne kadar oluyor ne kadar olmuyor onu da bildiğimiz yok ya. Rakamlar uydurma, haberler uydurma, ölümler uydurma değil bir tek. Onların da ne kadarı biliniyor belirsiz.

Neler olmuş o zamandan beri? 

Maaşımız yarıya düştü . Fiyatlar ayyuka çıktı. Üç günde bir markete sipariş veriyorum sanırsın mücevher geliyor.  Bir köşede bir paket unum, şekerim ve pirincim duruyor. Ne olur ne olmaz diye . Ne olacaksa artık onlarla.

Altı ayda dört gün tatile gittik . Gittiğimiz otel sevdiklerimizin işlettiği yerdi. Mutfakta becerikli titiz teyzelerimiz vardı. Onlar sayesinde deniz tuzu bulaştı tenime.

Üç kere lahmacun,  iki kere döner, bir kere de çıtır tavuk sipariş ettik. Evde hamburger, tavukburger, patates kızartması, pizza pişip durdu. Hayatımda bu kadar ayçiçek yağı tüketmemişimdir.

Ramazanda daldırıp sıcak pideye saldırıp ölmeyince arada fırından ekmek, simit alır oldum.

Eczaneye bir kaç kere gittim, zaten kapısından içeri girilmiyor.

Gittiğim tek market Koçtaş oldu. Raf yapmak için malzeme alıp döndük hemen.

Dışarıda hiç yemek yemedim.

İki kere mangal yapmaya gittik, biri hobi bahçesinde biri arkadaşlarımızın evinde.

Anneme kurban bayramına kadar hiç girmedim. Bayramdan beri bir kaç defa balkonunda oturdum.

Apartmanın arka bahçesini kullandık on seneden sonra. Orada doğumgünü evlilik yıldönümü falan kutladık.

Metos ile eski güzel filmleri izledik bol bol.

Yapboza vurdum kendimi.

İnternetten pilatese devam ettim. Formdan düşmedim bu sayede.

Sabahın beşinde kalkıp altısında yola çıkıp sahile yürüdük Metos'la. Denize nazır çayımızı içip kalabalıklara karışmadan evimize döndük.

Bilgiç'in ayakkabısı paralanınca babasıyla ayakkabı aldılar.

Market alış verişlerini hâlâ yıkayıp kaldırıyorum. Ama en azından nükleer atık hissiyatından kurtuldum . Bu arada domestos çabucak biter oldu, mutfak bezleri ve bulaşık süngerleri hemen yıpranıp gitti.

Mutfak yüküm öyle arttı ki, evde durmaktan sıkılacak vaktim yok. Ama herkesin evde durmasından bunaldım . 

Altı ayda sofradaki tabakların bulaşık makinasına kaldırılması yolunda büyük ilerlemeler kaydettiğime inanıyorum. Hâlâ bardaklar unutuluyor ama olsun.

Can üç kere ev süpürüp çok yoruldu. Süpürürken yerdeki terliklerin bile etrafından dolaşıp bütün kılların tozların köşelerde olduğu gibi durmasına söylendiğim için nankör olan bendim tabi.

Mahallenin sokaklarında hiç gezmediğim kadar yürüdüm. Anneme erzak taşırken değişik yollara sapıp hayatımı renklendirdim.

Üç gece birlikte oyun oynadık, bir gece konser bir gece baleye gittik (salonumuzda :) Canlı yayınları hiç izlemedim, internetten bir yerleri gezmeyi hiç sevmedim 

Bookstagram hesabı açtım.  İki aydır beni en çok oyalayan o oldu. Kitap fotoğrafları ile uğraşıp fotoğraf çekme güdümü de giderdim. Bol filtrelerle sevdiğim tarz görüntüler elde ettiğimi keşfettim. 

Bir kaç kere balkonda misafir ağırladık. Salonun iki balkon kapısı açıldığında içeride rüzgârdan durulmadığı için havadarlıkta arka bahçeden daha iyi olduğunu fark ettik . Tabi kalabalıkta arka bahçe daha iyi :)

Haa bir de saçlarımı boyatmayı bıraktım. İşin garibi alıştım da beyaz halime :)

İşte böyle geçti altı ay. Evin içinde sıkılmadım ama şu an yalnız kalmaya çok ihtiyacım var. Tek başıma kalsam da sıkılsam biraz.