Şimdiki halimle bir alâkası yok ama bir zamanlar ben banka müfettişiydim. He valla.

Üç sene süren eğitim ve sınavların sonunda tam müfettiş olduğum sırada evlendim.  Tabi benim işim Istanbul'da, Can ve evimiz Izmir'de olunca Izmir'deki bütün şube teftişlerine beni gönderiyorlardı sağolsunlar.

Ve fakat arada olayı o kadar abartıyorlardı ki.

Izmir'de bir şubede işim başımdan aşkın uğraşıyorken telefon çalar..

-Alo.
-Handan Hanım ... Bey' bağlıyorum.
-Tamam
-Merhaba Handan
- Merhaba üstad
- Orada bir firmanın birşeyi gerekiyor, onları arayıp söylemeni istiyorum.
-(Allah allah, ben niye buradan arıyorum, beni arayana kadar onları arasaydınız ya diye bağıran bir iç ses..) Tabi üstad.

Bu da nereden geldi şimdi aklıma hiç bilmiyorum valla. Ama epeydir bir anı köşesi yapmak istiyordum, böylece açılışı yapmış oldum :)

Bak bir de şunu anlatayım.

Teftişteki ilk günüm, şubedeyim. Yanımdaki üstad "Yeşil kalemin var mı?"diye sorduğunda ona manasızca baktım. Ne bileyim müfettişler -ve bankada sadece onlar- yeşil kalem kullanırlarmış meğer. Sonraları pek haşır neşir oldum tabi yeşil kalemlerle.