Bu sabahki şarkının hikâyesini de anlatayım size. 

Dün instagramda reels videosu hazırlarken buldum şarkıyı, çok hoşuma gitti,  kullandım videoda. Yalnız şarkıyı dinlemediğime eminim, gelgelelim biliyorum.  Çok tanıdık.

Akşam Metehan'a dinlettim o da aynı şeyi hissetti. Reklâmda mı duyduk, filmde mi derken ekşi sözlük sağ olsun buldum filmi.

Daha da yeni izlemiştik Metehan'la. Farkında değiliz ama şarkıyı da çok sevmişiz. 

Intouchables,  (Türkçesi bi milyonuncu Can Dostum, ya hadi kendiniz isim uydurup duruyorsunuz, bari aynı ismi uydurup durmayın) boynundan aşağısı tutmayan zengin bir adamın yanına bakıcı olarak işe giren  kenar mahallede yaşayan zenci bir gencin hikâyesi. Aslında üç iş başvurusundan geri çevrilip işsizlik parası alabilmek için gidiyor oraya ama onun pervasız tavırları, komik halleri ve güçlü kuvvetli oluşu adamın hoşuna gidince kendisini çalışırken buluyor.

Gerçekten izlenilesi bir filmdi. 

Dün akşam da Koç Carter'ı izledik. Doğrusu Beyaz Gölge 'yi hatırladığımdan mıdır nedir (Beyaz Gölge de ne diyen tıfıllar yaşımı ortaya vurmayınız :D)  dizi film zannederek izlemeye başlayıp bir saati geçip de hâlâ bölüm bitmeyince film olduğunu algılamış olabilirim :D

Çok ahım şahım değildi belki ama özellikle çocukların basketbol maçlarındaki galibiyetlerini hayatlarında yapabilecekleri en güzel şey olarak düşünerek aslında onları şimdiden nasıl bir geleceğe yerleştirdiklerini anlayamayan ana babaların halleri öyle etkileyiciydi ki. Kendimi sorgularken buldum kendimi. Ağzımızdan çıkan her sözün kulağımıza girip beynimize ulaşıp aslında ne dediğimizi duymamız gerekiyor. 

Filmdeki şu alıntı da çok güzeldi. 

Sanırım Marianne WILLIAMSON 'un bir şiiriymiş ama çok da fazla bilgi bulamadım hakkında.

(İngilizcesi şuradaymış.)

En korktuğumuz şey yetersiz olmak değil. En korktuğumuz şey ölçüsüz derecede güçlü olmak. Karanlığımız değil, ışığımız korkutuyor bizi en çok. Küçük oynaman dünyayı kurtarmaz. Etrafındaki insanlar kendilerini güvensiz hissetmesin diye ezilip büzülmen bilgece değil. Hepimiz parlayacağız, çocuklar gibi.  Sadece birkaçımızda değil, hepimiz içinde var bu. Kendi ışığımızı saçtığımızda farkına varmadan başkalarına da açıyoruz aynı yolu. Kendi korkularımızdan kurtulduğumuzda varlığımız özgürleştirecek başkalarını da.