Dün bir arkadaşıma ziyarete gittim. 6 yaşında pek akıllı bıdık bir yeğeni var. Biz bahçede otururken okuldan döndü. Biraz sonra yanımıza çıktı. Elinde sopa ile sağa sola vuruyor, çiçekleri elliyor, hani yaptıkları bir yere zarar verecek kadar önemli değil ama sıkıntı belirtisi. Sonra halasından telefonuna komik yüzler yapan bir program yüklemesini istedi. Dedim ki ne saçma bir şey,  bence biz çok daha güzel yaparız değişik yüzleri.

Nasıl yüz yapalım seç bakalım. Şaşkın mı, korkmuş mu, kızgın mı?  Gözlerini de şaşı yapıp pek komik suratlar gösterdi. Şimdi neye şaşırdık onu da söyleyelim dedik. Ben eve gitmişim, Bilgiç odasını toplamış meselâ,  ne şaşırırım dedim. O da eve gitsem babam tabletimi verse hemen şaşırırım diye ekledi. Hiçbir şeyle ilgilenmeyen çocukla yarım saat oynadık. Arada halası öğüt verir pozisyona geçince,  dur dedim, hafif mesajlar verebiliriz ama ciddi şeylere geçersen iş oyun olmaktan çıkar. 

Çocuklarımıza müdahale etmemizi gerektiren çok şey var. Öğreteceğiz diye dilimize pelesenk ettiğimiz cümleler. Boşuna ağzımızı yoruyoruz oysa. Kendimizi koyalım yerlerine, bize sürekli birşeyleri ikaz ettiklerinde ne yapıyoruz? Sizi bilmem ama ben duymamaya başlıyorum. 

Eğitim önemli ama bıdı bıdı başlarına kakıp durma eğitimin bir parçası olamıyor. Oysa kakara kikiri oyun oynarken çok daha fazla şey öğreniyor çocuklar. Ve zaten bildiği şeyleri yapması için sözler değil sarılmalar, kucaklamalar, güler yüzler ile onu mutlu hissetirmek daha çok işe yarıyor. 

Okuldan döndüğünde ne yaptın bugün yerine kocaman bir öpücük, ardından haydi hazırlan gel seninle çay, süt, meyve suyu kaçamağı yapalım demek daha etkili olabiliyor.  

Bir bakın bakalım konuşmalarınız sadece öğüt vermek haline mi gelmiş. Ya da komut vermek haline . 

En son ne zaman birlikte hayal kurdunuz, en son ne zaman bir şiir okudunuz, sevdiğiniz kitaptan bir bölüm paylaştınız, sadece sarılıp oturdunuz, birlikte film izlediniz, ona çocukluğunu bebekliğini anlattınız ( asla sıkılmazlar dinlemekten) ,  en sevdiğiniz film kahramanını, kitabı birbirinize söylediniz, şarkı çalıp dans ettiniz, en son ne zaman bütün aile kutu oyunu gecesi yaptınız, ya da salonun ortasında kamp kurdunuz, ya da tüm ışıkları kapatıp karanlıkta birbirinize eski zaman hikâyeleri anlattınız. 

O tableti elinden bırak demek yerine haydi gel şunu yapalım mı diye sormak asıl olan. Hatta bırakın ne yapacağınıza o karar versin, siz de onun dünyasınu öğrenin. Kim bilir ne saklı hazineler var o dünyada, bizim kuru gürültümüzden gün yüzüne çıkamayan.