Metehan'a hamile kaldığımı anlamayı başardığımda 2 ayı geride kalmıştı :D O sırada müfettiştim, Adapazarı'nda kalıyordum. Uzun bir müddet Adapazarı'nın ıslama köftesinin bana dokunduğunu düşünmüştüm. Burnum sızlıyor, bütün kokular dokunuyor, kendimi çok kötü hissediyordum. Hatta uzun bir süre Adapazarı deyince burnum sızladı. (Bak şimdi bile oldu) Nihayet test yapmayı akıl ettiğimde sıcak bir Ağustos günü otel odasında tek başıma şaşkın şaşkın kalakalmıştım.

Hamileliğimin ilk ayları uzun otobüs yolculuklarıyla geçti. İstanbul, İzmir, Ankara, Adapazarı falan. Metehan'a dedim ki - o sırada ona "Mikrop" demekteydim gerçi ismi yoktu henüz- " Bak Mikropcum (Çok da hassasım bak çocuğa Mikrop diyorum ama pek nazikim konuşurken:) senin annen şimdilik böyle dolanıp duracak yavrucum, yapabileceği pek birşey yok. Onun için gardını al, oralara sıkı tutun, hayat böyle, her zaman kendini kollamak durumundasın, göreyim seni..." Bunu söyledikten sonra, artık her kendimi biraz enerjik hissettiğimde "Aman Allahım bebeğe birşey mi oldu yoksa" hissinden kurtulduğumu hatırlıyorum. Oğluşum da beni kırmadı, o kadar sıkı tutundu ki 9,5 ay sonra doktor artık sezaryenle almak durumunda kaldı. Normal doğum yapma heveslisi olan annesinin de hevesi kursağında kaldı. Aslında doktorun dediğini kolay kolay yapmazdım ben ya kadıncağız bana söz geçiremeyeceğini geçen aylarda öğrendiğinden "Ya sezaryen yaparım ya kendine doktor ararsın" şeklinde rest çekmek suretiyle olaya son noktayı koymuştu :D En azından epidüral ile oldu da doğum kısmında karnımdan çıkarttıklarını falan hissettim bu da birşeydir.