Istanbul`a geldiğimiz bir gün Metos'u anneme bırakıp sinemaya gitmiştik. Oğluşun bütün emziklerini de yanımızda götürmüşüz. Vakit geç olmuş ama tabii ki uyumuyor bizimkisi. Memmem demekte. Artık çaresiz kalan annem biberonun ucundaki emziği vermiş bir umut. Yutar mı günümüzün çocuğu. Bir çekmiş, peşinden atmış hemen, bir taraftan söyleniyormuş :

-Anneanne , bu diil bu diil...

O gece döndüğümüzde annemin halini unutamam, gözünden ateşler saçıyordu bize :D

Bugün ben de yazı yazmaya çalışıp, hiçbirini beğenmeyince "Bu diil bu diil" diyordum, oradan geldi aklıma :)