Japonya'da bugün tanabata. Her yerde dilek ağaçlarına rastlarsınız bu hafta. Otelde, müzede, yanıda kâğıtlar ve kalem olan bir dilek ağacı olur. (Bakınız şurada anlatmışım uzun uzun) 

Dileklerinizi yazıp bir ağaca asmak için güzel bir gün bence.

Fotoğraftaki benim dilek şişem.

İşin ilginci şişeyi yapmayı düşündüğümde aklımda tanabata yoktu. 

Neredeyse iki sene sonra buluşacağım ortaokul arkadaşlarımla yapmak için etkinlik düşünürken şişeleri değerlendireyim demiştim.

Evet, elli yaşındayız ve buluştuğumuzda sadece konuşmak yerine birşeyler yapmayı seviyoruz. Odaya giren Bilgiç, simler, boncuklar, rafyalar, kalemlerle arasında bizi görünce "gençliğimizi yakalıyoruz oğlum" dedim. 

Şişelerimizi hazırladıktan sonra, bir de bileklik ördük. Üzerine kelime oyunu oynadık.

Kırk yıllık arkadaşlık, masal gibi gözüküyor,  değil mi? 

Ama bence biz yazıyoruz o masalı satır satır.

Bu kadınlardan biri Moskova'dan geldi. Diğeri bu sabahın beşinde yola çıkacaktı. Üçüncüsü o yola çıkmadan yetişebilmek için Antalya'dan uçağa bindi,  ayağının tozu ile yanımıza yetişti.

Bahçede buluşacaktık ama bardaktan boşanırcasına yağmur tüm gün durmayınca evde keyifli bir güne dönüştü. Antalya güneşinden bunalan arkadaşımıza mumlarla romantik serin bir gün hediye etmiş oldum :) 

Evet, dünü bugüne katıp harmanladığım bir yazının sonuna geldim.

Hepinize bol enerji, umut, meydan okuma gücü, kahkaha, dostluk, düştüğünüzde kalkma, yolunuz tıkandığında yenisini bulma yetisi diliyorum.