Babaaa.. Yüyücem artık, yüyüt beni...

Minicik bir Handan'ın sesi geliyor seneler öncesinden.

Bana bugünümü verdiği kadar dünümü de saklamış babam.

Sesimi saklamış saatlerce kaydedilmiş bantlarda.

Görüntümü saklamış binlerce fotoğrafta.

Sıkılmadan yorulmadan saatlerce konuşmuş. Anlatmış. Öğretmiş.



Daha bir büyüdüğüm zamanlarda ise düşündükçe içimi ısıtan hatıralar bıraktı yüreğime.

Soğuk kış günlerinde sobamızın başında oyuncaklar yaptı bize. Çay kutuları, kaset kapakları kumandayla çalışan kapıları açılan içinde her türlü ayrıntısı olan arabalara, tahtalar oyuncak eve döndü. "Sabır bitti baba" sözünü duyduğunda bırakırdı o yarım haliyle oynamamız için. Kibrit kutularının içine yaptığı minik hikâyeler nasıl da büyülüydü.


Babam bize koskocaman sevgi verdi. Gizli kapaklı değil, açık açık, göstere göstere sevdi hep. Canım kızım canım oğlum dedi, gözlerinin içinde gördük hep o sevgiyi, sarıldı, okşadı. Yumurdu bizi. Her sabah uyandığımızda, her akşam yatmadan önce ve her işten dönüşünde öptük birbirimizi.

Babam engin bir bilgi deniziydi. Her şeyi sorabilirdik ona. Sadece edebiyat ve müzik de değil, matematikte trigonometri nedir bilirdi, elektrik devrelerini bilirdi, tarih keza. Her sorduğumuzu uzun uzun cevaplardı.

Elektrik kesildiğinde pillerden lamba yapardı bize. Agrandizörle fotoğraf tab ederken karanlık odasına girerdik kâğıdın üzerinde sihirli resimlerin oluşmasını izlemek için.


Ah akşamları "Milyonerciler" diye bizi kutu oyunu oynamaya çağırdığında ergendik, hiç canımız istemezdi ama hayır denmezdi babaya. Şimdi anlıyorum ki her defasında kahkahalarla geçen o oyunlar sayesinde birlikte vakit geçirmemizi sağlardı.

Şiirler ve şarkılar hiç eksik olmadı hayatımızdan. İçerideki odadan hep bir ud sesi ya da rebab sesi gelirdi. Hangi müzik aletini eline alsa çalardı babam. Sesi de çok güzeldi.

Futbol maçları izlerdik ailece. Dünya Kupası izlerken farklı ülkeleri tutardık birbirimizi kızdırmak için :)

Bizim evde hiçbir şey bozulamazdı. Babam tamir ederdi onu. Televizyondan cam gibi görüntü gelmeliydi. Radyoda parazit olmamalıydı. Küçükken şişe kırdığımda anneme "Baban tamir eder"  demişim, eminim istese onu da tamir ederdi :)

Yirmi yıl geçmiş öldüğünden beri. Hayatının en verimli zamanında gencecik ayrıldı aramızdan. Neler neler yapardı daha kim bilir.

Yüzlerce bestesini, şiirini, ses kayıtlarını, minik sımsıcak notlarını, kitaplarını bıraktı bize. Ve sımsıcak hatıraları.

Bugün başım dik, kendimden emin, kimseye muhtaç olmayan bir kadınsam "Benim güzel kızım, akıllı kızım" sözleri ile büyüdüğüm içindir.

Teşekkür ederim canım babacığım bana verdiğin bütün güzellikler için, birlikte geçirdiğimiz harika 29 yıl için,  kıjını çok sevdiğin için.

İyi ki doğdun.