Az önce ütü yaparken açtım bu filmi.

Aklımdan geçenleri anlatacağım ama valla filmle ilgili bilimum şeyi söyleyebilirim, istemeyen okumasın :)

Dünyanın sonu yaklaşırken insanları küçülterek buna bir çözüm bulmaya çalışan idealist bilim adamları bunu başarıp küçültme işlemini yapıyorlar.

Kimileri kendilerini küçültüyor. Doğrusu dünya için küçültmüyorlar tabii ki küçük şehirlerde ellerindeki paralarla milyoner oldukları için küçülüyorlar.

Kahramanımız da bu sebeple eşiyle küçülmeye gidiyor. Ama küçüldüğünde öğreniyor ki eşi son anda vazgeçmiş.

Ve fakat asıl konu bunun üzerine değil.

Bu harika küçük şehirlerde yine arka mahalleler, güç bela yaşayanlar oluşmaya başlıyor. İstemeden küçültülenlere rastlanıyor.

İnsan her durumda her icadı kötüye kullanabiliyor.

Sonra ilk koloni kuranların toprağın altında kendilerine bir sığınak yaptıklarını görüyoruz. Zira küçülmekte geç kalındığından dünyanın sonu geleceğine inanıyorlar. 8000 yıl sonra çıkacaklarmış oradan.

Düşündüm, öyle bir şey olsa girer miydim o deliğe?  Hiç sanmam.

Zaten ben İnterstaller'de insan ırkının yok olmaması için uzaya koloni kurulma çabasını da anlamamıştım.

Dünyanın sonu gelmesinde üzüldüğüm şey dünyanın sonunun gelmesi. İnsanoğlunun yok olması değil. Yaşayan insanoğlunun önceki nesiller yüzünden acı çekmesi çok üzücü. Dünyadaki masum tüm canlıların acı çekmesi  daha da üzücü.

Bu dünyanın içine ettik, hadi başka yerde üremeye devam edelim fikri ise, dünya üzerine yayılan kanserli hücreler gibi çoğalıp önüne geleni yok eden insanoğlunun istila planının hiç sonu gelmemesini bir sonucu sanki.

Filmdeki en acı gülümsememe neden olan replik, açıkgöz üst kat komşusunun yeraltına gidenlerin ardından orada birbilerine girmeden onca sene hayatta kalabileceklerine inanmadığını söylemesiydi.

İşte böyle.

Film pek ahım şahım değildi ama bir sürü şey düşündürdü bana.

Pek ütü filmi de olmadı bak, ütüyü bıraktım bu yazıyı yazıyorum :D