Bu hafta ancak geçen hafta başladığım Acımak'ı bitirebildim.

Etkinlik koşuşturmaları arasında iyi iş başardım bence.

Zweig yine insanların duygularını çok güzel anlatmıştı. Acımak duygusu,  acıyan kişiye de acınan kişiye de etkileri, ruh fırtınaları, zayıf kişilikler, entrikalar.

Oldukça uzun olan romanda ara ara duygu yoğunluğundan mola vermek zorunda kalsam da herkese tavsiye ediyorum.

"Zayıf tabiatlı insanlar kuvvetli, cesurca, azimli görünen işleri yapmak arzusuna ötekilere göre daha çabuk kapılırlar."

"Merhamet iyi bir şeydir, ama iki çeşit merhamet vardır. Birisi gevşektir, hissidir; aslında bu başkasının ızdırabı karşısında sizi kavrayan o acı heyecandan mümkün olduğu kadar çabuk kurtulmak için kalbinizin gösterdiği sabırsızlıktan ibarettir. Acıma duygusu değildir bu hiçbir zaman. Bir yabancının çektiği acıya karşı ruhun, kendi içgüdüsüne uyarak gösterdiği bir korunma hareketidir.

Ötekisi, asıl makbul olanı ise hissi değil yaratıcı olan, ne istediğini bilen ve insan gücünün son haddine kadar ısrarla dayanmasını başaran merhamettir. İnsan ancak sonuna kadar gittiği, daha doğrusu sonuna kadar gitmek sabrını gösterdiği zamandır ki başkalarına yardımda bulunabilir. Ancak fedakârlıpa katlanıldığı zaman, yalnız ve yalnız o zaman mümkündür bu."

Okuduğum diğer kitap Gılgamış Destanı.


Destanın kendisinden çok başındaki açıklamalarını sevdim. Dört bin yıllık bir eser olması tüylerimi diken diken etti. Yazıldığı taş tabletlerin hepsi tam olmadığından destanın hepsi tam değil ama Gılgamış'ın maceralarının çoğu ulaşmış günümüze.

Böyle şeyleri gördüğümde bizden dört bin yıl sonraya ne kalacak diye düşünürüm hep.

İşte bu hafta salımıza gelenler bunlar. Bakalım haftaya neler okuyacağım :)