Geçen hafta, komik bir baş ağrısı gittiğim doktor tarafından pek komik bulunmayınca MR çektirmek zorunda kaldım. Bir taraftan da insan bir sürü şey düşünüyor tabi.

Hayatına, yaptıklarına başka bir gözle bakıyorsun.

Gece hep birlikte film izlerken erkeklerime yönelttim dikkatimi meselâ. Işıklar kapalı, cips sesleri eşliğinde, herkes bir yere yayılmış, klasik, sıradan, özelliksiz bir geceydi işte.. Gülümsedim hallerine. İçime çektim.

Sonra fark ettim ki, ben zaten hep bu moddayım. Hayatımın her anını böyle yaşıyorum. İçerden gelen çocuklarımın sesinin keyfini çıkartıyorum zaman zaman, evdeki sessiz anların tadına varıyorum ya da, dünyayı izliyorum, çiçeği, böceği, kuşu, bulutu, ağacı...

Ben hayata hep o gözle bakıyorum. Ölürsem kalırsam diye de değil üstelik, içinde bulunduğum anın geçip gittiğini bildiğimden. Sadece bunun için...

Bunu bilmek hoşuma gitti:-)

MR sonuçlarım geldi bu arada.. Bir şeyim yokmuş, basit bir ilaç tedavisi yetiyor:-)

* Başlık Özdemir Asaf'ın Bugün ve Bugün şiirinden :-) ( Şurada)