İşte böyle tatsız tuzsuz bir anahtarlığım vardı. Zamanında beğenerek almış olduğuma göre diğer seçenekler kim bilir nasıldı:-)

Aslında yeni ve güzel bir çok model var şimdi, ben de bunu gözü kapalı savurtup atabilirdim ya atmadan önce biraz uğraşayım dedim.

Ay demez olsaydım, bu avuç içi kadar şeyi zımparalayacağım diye canım çıktı. Hayır eli, parmakları ve bileği sakat birisi niye dalar bu işlere. Kolumun haberdar olmadığım kaslarına gelmiyorum bile bak.

Ama inatla zımparaladım. Oyuk yerleri maket bıçağıyla bir bir kazıdım ki oymaları yapmış kadar oldum.

Ha ha ha, kırk yılda bir boyama yapıyorum, dinleyeceksiniz artık uzun uzun. Hem ben, benim gibi zımparadan habersiz saf tiplere sesleniyorum, oyuklu moyuklu şeylerle hiç uğraşmayın anacım.

Bir yandan zımparalıyorum, iş uzadıkça da şimdi boyarken kötü olursa bir daha bu işlemi hayatta yapamam fırlatır atarım modundayım:-)

Neyse sonunda bunu da beyaza boyadım. Ama duvarım da beyaz olduğundan biraz renklendirmek için kapakları mavi yaptım. Daha verniklemedim. Boyasından tam emin değilim ama eski halinden kat kat iyi oldu kanımca:-)

Kollarım o kadar ağrıyor ki sanırım boyamayı düşündüğüm diğer nesne olan dikiş kutusuna el sürmeyeceğim. Zaten onun da kapağı bunun gibi, bir oymalı şeyle daha uğraşmama imkân yok. (Hımm...Belki o kısmını sökebilirim :-)

Şimdi ben yapbozumun başına gidiyorum. Bugün onu bitirmeyi başarırsam kitabıma gömülebilirim artık. Bu kadar ekşın yordu beni:-)