Biz de her sabah erkenden eşlerimizi yolcu ederiz gülümseyerek. Gün boyunca neler olabileceğini hiç getirmeyiz aklımıza. Zaten o kadar şevkli, o kadar mutludurlar ki yaptıkları işten, gerisi önemli olmaz.

Çocuklarımız küçükken her yeşil tulumluyu babaları zannederler uzaktan :) Gökyüzündeki her uçakta babamız uçuyordur. 

Hiç getirmeyiz aklımıza kötü şeyler. 

Ta ki gerçekleşinceye kadar.

O zaman düşen uçağın içinde hepimiz yer alırız sanki. Sevdiklerimiz, umutlarımız, hayallerimiz, hepsi o uçaktadır...Hayatın nasıl da "bir varmış bir yokmuş"tan ibaret olduğunu herkesten çabuk öğreniriz...




Onlar şimdi en sevdikleri yerdedirler ihtimal. Öyle olmalı ...

Bizler de yarın sabah hiçbirşey yokmuş gibi gülümseyerek yolcu edeceğiz babalarımızı yeniden...


Not: Bizim babamız artık askeri uçakta değil ama dile kolay yirmi sene oradaydı.


Not 2: Dört yıl önce yazmışım bu yazıyı, düşen uçaklarla içimiz acıyınca yeniden yayımladım.