Dediler ki hastanız ölmüş, başınız sağolsun.

Anlamadan baktım, hasta kimdi diye. Sonra taşlar yerine oturdu.

O hasta değildi ki o benim Lâmi dayımdı. Gece sabahlara kadar sohbet ettiğimdi. Dünyadaki her şeyden haberi olan, bas bariton sesiyle odayı koskocaman doldurandı. Napolyon falını hep tamamlayan, zehir gibi aklı olandı. Ve şiir şiir akan kocaman yüreği vardı.

Karacaahmet mezarlığından kendine sessiz bir ağaç bulup altında çalışacak kadar içine kapanık ama üzerindeki beyaz önlüğüyle insanları korkutacağını bile bile yoldan geçenlere otların arasından bakacak kadar da muzipti.

O benim Lâmi dayımdı. Başından geçenleri anlatıp güldüren, benim hayatıma ustaca dokunup düşündürendi. Üç yaşımda yaptığım resimleri saklayan, bana kart hazırlayandı.

Evet daha yirmi bir yaşında çiçeği burnunda veterinerken bir köyden diğerine gitmek için verdikleri at huysuz çıkınca düşmüş, sonrasından tekerlekli sandalyeye bağlı kalmış. Yaşamından oluyormuş neredeyse.

Ama o bir gün ölmemeye karar verip hayata dönendi. Hem de ne dönüş, odasında geçirdiği son zamanlarında bile hepimizden çok hayatın içindeydi.

Bundan on sekiz yıl önce, benim Lâmi dayım aramızdan ayrıldı, sessizce. Biliyor musunuz, tüm ayrılıkların arasından en çok bu dokunur bana, apansız, güle güle diyemeden, bir sabah uyandım ki o yok..

Canım dayım. Seni çok özlüyorum, çok..



Not: Şarkının sözleri dayıma ait.Bestesi babamın. Ne tuhaf, üçü de yoklar bugün ve hâlâ ulaşabiliyorlar ruhumuza ...