Dün konsere gittik. Evde nane molla dolanırken konser denince akan sular duruyor tabi. Sanki kırgın olan ben değilmişim gibi zıplaya bağıra kafa sallaya ilk üç şarkıya girdim. Yanımızda tek başına gelmiş bir delikanlı vardı " Ne enerjiksiniz " gibilerinden birşeyler söyledi :) (Ah çocuğum sen beni bi de bugün gör, nene dersin :) Eee dedim " Bu benim dördüncü , yok pardon beşinci Manowar konserim, burada eğlenmiycez de nerede eğleneceğiz " Tüm konser boyunca yan yanaydık, konser biterken selfi çektirdik  :D 

Konserin en merakla beklediğimiz yeri Joey'in konuşmasıydı. Atatürk'ün bizlere mirasının 100. yılını kutlaması ise tam bir süprizdi. Canımsın Manowar:)

Bir de yağmur başlamasın mı o arada. Önce hafif hafif iyiydi ama gitgide arttı, iliklerimize kadar ıslandık eve dönene kadar.

Bu arada instagramdan tanıdığım sevgili Zeynep'in de konsere gideceğini biliyordum. O kalabalıkta karşılaşmayız herhalde diyordum. Çıkışta yanımda giden birileri bu havada feribot çalışır mı diyorlardı. Yaş ilerledikçe bende başkalarının sorularını cevaplama hastalığı başladı, eheheh, bi diğer adına da yaşlılık deyorlar ama biz sendromda kalalım :D Yoo, bu havada vapurlara bir şey olmaz diye kafamı kaldırıp baktım, aa, Zeynep'e benziyor bu kız. Zeynep sen misin dedim o da tanıdığıma şaşırdı. 

İşte böyle bir konserdi. Şimdi bağırmaktan ağrıyan boğazım, kafa sallamaktan tutulmuş boynum ve zıplamaktan kıpırdamaya mecali olmayan bacaklarım ve ben evde viks kokuları eşliğinde yatıyoz. Allah akıl fikir versin bana ne diyim.

Yok yaaa, demiycem öyle.

Allahım, yaş gelmiş neredeyse elli üçe, sen bana hâlâ konsere gitme isteği, müzikle zıplama ve bağıra çağıra şarkı söyleme enerjisi ,bilet alabilecek maddi imkânı, benimle konsere gelecek harika kardeşler, oğullar ve kaderine küsmüş bi kocayı (:D) verdiğin için teşekkür ederim, daha nicelerine gideyim inşallah. Amin.