Allahım sanki bebekler, bir poz yakalayana kadar yamulduk :D

Yakam bağrım dönmüş,  fotoğrafı çeken haber vermiyor.

Biri benim gelesim yok diyor, diğeri şimdi mi diyor.

Neyse sonunda hallettik.

Anneler günü hediyemiz erkeklerimin hazırladığı kahvaltı sofrasıydı. Bir an iftara yetiştiremeyecekler sandım ama yetişti hepsi :)


Buraya da hanım hanımcık bir Handan koyayım.

Biraz da aklımdan geçenleri paylaşayım.

Yılda bir kere gün kutlanması belki saçma ama günlük koşturmalar arasında kaçırdıklarımıza dikkat etmemizi sağladıkları için seviyorum özel günleri.

Evet olay ticari, annenize buzdolabı alın yok beş taşlı yüzük alın gibi reklamlar her yerde. Ama işi ticarileştirmek bize dayanıyor. Sen almazsan istediği kadar reklam yapsın. Gördüğünüz gibi tek kuruş harcamadan özel hissedebiliyoruz kendimizi.

Annesi olmayanlar için nispet yapar gibi deniliyor.

Ay her gün annemle şunu yaptım, anacım bana bunu  getirdi, ana evi paylaşımları kimse yapmıyor sanırım.

Benim babam yok ve babaları olanlara bakmak içimi özlemle dolduruyor ama bu beni üzmüyor. Onlara maşallah diyor, kendi babacığımı anıyorum. Ve babamı anmak onu yaşatıyor bence. Üzülmemek için hiç hatırlamamak babamın asıl ölmesi demek.

Neyse çok uzattım.

Kutlayan kutlasın, kutlamak istemeyen kutlamasın :)

Anne olanlar zaten en güzel hediyelerine sahip.

Olmak isteyenlere Allah versin.

İlla doğurmak gerekmediğini,  anneliğin yürekte olduğunu da kimse unutmasın.

Bitti :)