Yani oturduğumuz yerde durup da kendiliğinden açılmasını beklemeyeceğiz.  Yani üşenmeyip, ertelemeyip vazgeçmeden yolumuza gideceğiz. Kapılar da açılacak önümüzde.


Ama tabi arkadaşlarımla buluşma ayarlamış olmasam ben büyük ihtimal bugün bu havada dışarı çıkmayı düşünmezdim. Ki bu da harika köşkü, arkadaş sohbetini, güzel bir yürüyüşü ve koruda ağaç altında oturmayı kaçırmam anlamına gelecekti. Ne yazık.


Gitmeden hakkında çok şey okuduğum, çok fotoğraf gördüğüm olaylı sergide objektifimi ayrıntılara ya da insanlara çevirdim daha çok.


Girişte broşür almasam eserlerin ne demek istediğini büyük ihtimal anlamayacaktım. Sanırım ben kelimelerle anlaşanlardanım :)  Ama sergileri gezip  öğrenmeye, bakış açımı yenilemeye açığım.


Tamam manzaraya da bakıyor olabilirim biraz :)





Francesco Albano insanı rahatsız eden heykeller yapmış. İki üstteki aziz bilmem kimi tasvir ettiği çalışmaya bakması bile zor geliyor. Üstteki de aynı şekilde. Düşündürdüğü şeyi kitapçığı okumadan anlamamış olsam da okuduğumda çok etkileyici buldum: Salıncak koltuğundan kayıp giden beden, sanki varlık ve yokluk arasında salınıp dururken, bedensel varoluşumuzun sınırlarını ve tenimizde hissettiğimiz psikolojik şiddeti düşündürür. . . 








Olaylı heykelin burada fotoğrafı yok. Kalabalıktan istediğim gibi çekemedim. Başına hırkasını çekmiş adamın çıplaklığı olması gerektiği gibiydi bence. O çıplaklığın anlattığı çok şey vardı. Ve yüzü. Hırkanın altındaki yüzü küskün bir adamın yüzüydü gibi geldi bana.

Bu güzel köşkü ve insanı etkileyen eserleri sergi sona ermeden gezmenizi öneririm.

Sanat güzel şey...

(Kültür Sanat Mevsimi nedir? )