Sabah sabah kek pişirmeye kalkıp , yine içine kabartma tozu katmayı unutmamdan mı bahsetsem. Gıcık sinir. Sonra uğraşıp onu kakaolu pudingle karıştırarak yaş pasta haline getirmemden mi. Bu arada mutfakta herşeyin kirlenmesinden mi.

Büyük oğluşumun ceviz büyüklüğündeki bademciklerinden mi. Yoksa o okula gitmiyor diye sinirlenip duran küçük oğluşumdan mı.

Yapacak birsürü ütü olmasından mı. Yıkanacak çamaşırlardan mı?

Evimin iyi bir temizlik istemesinden mi. Uykum olmasından, kılımı bile kıpırdatmak istemememden mi.

Ne yazsam ki.

Geçen gün seyrettiğim "İhtiyarlara Yer Yok" filminin sonunda yönetmenin sıkılıp işi çarçabuk bitirmiş olmasından mı. FB - GS maçının rezilliğinden mi.

"Aman Tanrım" filmindeki bir sözü yazayım en iyisi :

God: Parting your soup is not a miracle Bruce, it's a magic trick. A single mom who's working two jobs, and still finds time to take her son to soccer practice, that's a miracle. A teenager who says "no" to drugs and "yes" to an education, that's a miracle. People want me to do everything for them. What they don't realize is *they* have the power. You want to see a miracle, son? Be the miracle.
(Çorbanı ikiye ayırmak mucize değil, sihir. İki işte çalışan bekar annenin çocuğunu futbol antremanına götürebilecek zaman bulması, işte mucize budur. Uyuşturucuya hayır eğitime evet diyen bir genç mucizedir. İnsanlar onlar için herşeyi benim yapmamı istiyorlar. Kendilerinde güç olduğunu farketmiyorlar. Bir mucize mi görmek istiyorsun? Mucize ol.)