Bu sabah duvardan düşüp ucu kırılan Home yazısına hâlâ ağlıyorum. 

Hayatımı su geçirmez bölgelerde yaşıyorum , hatta bazen öyle yaşıyorum kendimi ruhsuz ve sevgisiz bir insan gibi görmeye başlıyorum. Yapacaklarımı yapıyorum, kahkaha atıyorum, çayımı bulmacamı alıp keyif alıyorum. Uyuyorum. Sonra minik bir çatlak dağıtıyor beni. 

Kahvemi alıp balkona çıktım. Birazdan koşturmalar başlar. Dün kılımı kıpırdatıp bir şey yapmadığımdan bugün çok işim var. Önce geri dönüşüm çöpünü bırakıp gelmeliyim. Sonra spor, yürüyüş. Ev dandini. Bir aydır yığılı duran ütüyü halletmeliyim artık bugün. Ağrı kesici falan içeyim omuzum için. Dansımı çalışayım. Hayatın sıradanlıkları.

Sevgilimin ciğerine tutunan o kitleye de bir çift sözüm var. Bana bak, onun nefesini ancak ben kesebilirim, haddini bil...