Akşam mutfakta yemek yerken yeni keşfini anlattı Metin Bey'e.

- Fransızca biliyormuşum. Hem de gayet akıcı olarak konuşabildim. Sanırım ingilizce de biliyorum.
- Ooo, edebiyat öğretmeni olunca nedense başka dil bileceğinizi düşünemezdim.
- Ben de. Ama kendiliğinden geldi. Yemek hazırlarken yabancı şarkılar çalan bir kanal açtım radyoda, iki dili de rahatlıkla anlıyorum. Sanki yurt dışında yaşamışım gibi.
- Yaşamış mısınız, biliyor musunuz?
- Paris Günlüğüm, Ben Londra'dayken gibi bloglarım yok ama bilemiyorum artık.

Gülümsediler.

-İçimden bir ses her şey yoluna girecek diyor Lerzan Hanım. Bence hatırlamaya başlayacaksınız.
-Umarım.
-Şunu da söylemeliyim ki yemek konusunda hiçbir şey unutmamışsınız, yemek çok lezzetliydi.
-Basit bir şeylerdi ama daha karışığını da yapabilirmişim gibi gelmiyor zaten. Bazen kafamda oluşturduğum kendimle ilgili fikirlerimin hepsi yanlış olabilir mi diye düşünüyorum. Malum, kişiliğimizle ilgili sarsılmaz dediğimiz şeylerin temelinde beyin kimyamız olduğu söyleniyor ya. Şu anki beyin kimyamla duygu ve düşüncelerim tamamıyla değişmiş olabilir mi acaba?
- Şu anki beyin kimyanız bence o kadar güzel ki değiştiyse bile fena olmuş diyemeyeceğim. Keşke sizi daha önceden tanıyor olsaydım, sorularınıza verebilecek cevabım olurdu o zaman.
- Bence daha önce arkadaş olmamamız bile benim eski beyin kimyamın farklı olduğuna bir delil olabilir.
-Bence kimyanızı bilmem ama zekânız ve olayları değerlendirişiniz hayranlık uyandırıcı.

Sofrayı birlikte toplayıp bulaşıkları kaldırdıktan sonra Metin Bey izin isteyerek ayrıldı. Onu yolcu ettikten sonra bahçedeki şezlonga oturarak yıldızları izlerken aklındaki bin bir düşünceden uzaklaşarak sadece gecenin keyfini çıkartmaya çalıştı. Su geçirmez bölmelerde yaşamak lâzım demiyor muydu Carnegie.

Sadece şu an. Havadaki bahar kokusu, gökyüzündeki yıldızlar, ağaç yapraklarının rüzgârla şarkısı... Elimizde başka hiçbir şey yok ki aslında diye mırıldandı..

Hikâye