Bu yazıyı festival sonrası yazmaya başlamıştım ama sonun getirmeye fırsatım olmamış, şimdi bitirdim:-)

Hayatı Yakala'da isteklerimizin peşinde gitme cesaretini gösterdiğimizde önümüzde açılan yolların her daim olacağını hatırladım yeniden.

İyi Bir Yalan'da dünyanın fazla haberdar olmadığım, duyduysam bile unuttuğum bir hikâyesine şahit oldum. Hayatta kalabilmek için savaşın, açlığın ve susuzluğun ortasında 1600 km yürüyerek mülteci kampına ulaşan çocukları izlerken ne kadar şanslı bir coğrafyada yaşayıp, ne kadar şanslı olduğumuzu düşündüm.


Kendi ülkesini ele geçiren yabancılarca ikinci sınıf vatandaş olarak yaşamak zorunda kalan Charlie'ye baktıkça Atatürk'e bir kez daha teşekkür ettim .


Onur'da istenirse neler neler yapıbileceğini gördüm. Sadece çalışmak ve insanlıkla..


Kızıl Ordu'da hiç tanımadığım bir insana hayran oldum. Slava Fetizof'un tek başına ülkesine ve haksızlıklara nasıl kafa tuttuğunu , her türlü baskıya nasıl dayandığını öğrendiğimde başımızı hiçbir şey karşısında eğmeyecek böylesi bir cesareti diledim.


Ah aileler.. Kulakları işitmeyen bir aile için şarkı söyleyen kızlarının nasıl bir şey olduğunu görünce, benim duyamadığım sesleri çocuklarımın duyabileceğini asla unutmamaya karar verdim.


Çöplük'te orada, uzak bir yerde, çöplerin içinden yaşam çıkartmaya çalışan, ama tertemiz kalmayı başaran insanlar da olduğunu gördüm. Her zaman doğru olanı yapmak gerek..


Ve Bugün.. Bir parça iyilik, sessiz ve içten, bir parça iyilik .. İnsanlık için gerekli olan şey ..